so much malignance you can't see

panuje tutaj taka cisza, mimo faktu że życie obfituje w takie cudowności (które co prawda któregoś dnia zwrócą się przeciwko mnie, zostawiając mnie w kałuży krwi, jednak na razie jest pięknie). uczta dla duszy, ciała i umysłu, tyle wspaniałych książek seriali filmów, tyle wiadomości i piękna

jednak pytanie numer jeden brzmi: po co spać skoro można brać okazjonalne drzemki o godzinie 15 przeplatane kawami?

pytanie numer dwa: kto wymyślił spacery po pustych ulicach?

numer trzy: czemu musimy tak narzekać na pogodę? po prostu wyobraźmy sobie, że jest cudowny przełom listopada/grudnia i nagle -0,3 stopnia i śnieg wyglądają przecudownie.

(I can't keep myself from evil)

ze wspaniałych wiadomości; zbieram się do napisania historii życia od trzech tygodni i wszystko co mam to trigger warnings, które w pięknym stopniu oddają ostatnie miesiące (no bo nie oszukujmy się przecież). żyję w moim małym idealnym świecie w którym wiecznie brakuje snu, lecz mimo tego jest on faktycznie idealny, a jednak wyjątkowo usilnie staram się uczynić go bardziej brutalnym miejscem. nie idzie mi za dobrze, ale cały czas trzymam się resztek nadziei. nie wiem czy powinnam. nie wiem, czy umiałabym przestać. słowa, słowa, słowa, zmieniające tak wiele.

tw: graphic description of violence - consensual or not; whatever makes you happy, whatever you want

i never wanted to abuse your imagination

matko boska, właśnie spojrzałam na zegarek. cudownie.