jak żyć?

zamiast lepiej jest gorzej. nawet wczoraj nie czułam się tak jak dziś.. co się ze mną dzieje? Nie mogę tego pojąć, nie dociera to do mnie, że już nigdy Go nie przytulę, że nigdy nie poczuję Jego zapachu, że nigdy nie dotknę Jego włosów i nie zobaczę Jego najwspanialszego uśmiechu świata, który przez chwilę był tylko dla mnie. Nie nacieszyłam się, nie wiedziałam, że to po prostu skreśli ot tak.. tak nagle, że nawet nie pomyślałabym, że to się tak szybko skończy, ledwie się zaczęło.

Nie wiem co ze sobą zrobić, ryczę ciągle, nie dbam o to, w co mam sie ubrać, od tygodnia chodzę w tym samym. Tłuste włosy, brak makijażu, bo po co skoro za chwilę spłynie, nawet paznokcie mi się połamały, a pierwszy raz w życiu wyhodowałam takie długie i tylko On je widział i dotykał.. a teraz połamane, nawet nie zmyłam ich od naszego ostatniego spotkania, nie zrobię tego, to jedyne co mam przy sobie, jego dotyk na tym lakierze. To głupie wszystko. Jak z tym żyć?

Bez Ciebie nie ułożę sobie zycia tak jak chcę. Ono samo się jakoś ułoży to fakt, ale jakoś nie znaczy dobrze.

Nie mam ochoty na nic, zamknęłam się w 4 ścianach, zaniedbałam wszystko, uczelnię, znajomych, zespół. Nie chcę nic robić, nie mam siły na nic. Żadnej imprezy nie chcę, nic. Nie mam ochoty wyjśc nigdzie, wszędzie tylko widze błękitne fordy focusy, a za ich kierownicami Ciebie. Nawet facet ekshibicjonista nie zrobił na mnie żadniuśkiego wrażenia, bo myślałam o Tobie, zanosząc się łzami. Staram się nie płakać przy rodzicach, wmawiam ciągle, że jestem chora, nie chcę żeby się martwili, zresztą oni by nie zrozumieli, moja mama przecież chce bogatego zięcia, żałosne. Nikt nie zrozumie, jak bardzo Cię kocham, nawet Ty. Jedyna może być Olka, jest nas już dwie. Chcę się dobijać wyciskaczami łez, bo tak bardzo potrzebuję tego co jest w tych filmach... Choć ta nasza historia teraz nie wydaje się taka, taka piękna jak w filmie, tam naprawdę dzieją się takie rzeczy, ze nikomu się nie śni, że to jest możliwe. Nasza nie była aż taka niemożliwa, nie tak piękna jak w filmach, ale tak bardzo dla mnie idealna, wymarzona i jedyna..

I najgorsze jest to, że mam pewność, że wiem.

Nie chcę wiedzieć, nie chcę miec tej pewności.

Bo jeżeli jestes tym, na którego czekałam, to wiem, że nigdy już nie będe szczęśliwa! Zawsze kiedy Cię spotykałam wszystko we mnie odżywało, teraz tez tak będzie. Jeżeli wyjdę za mąż to z rozsądku, nie z miłości, chyba, że za Ciebie. Mam przecież 21 lat, już prawie 22, powinnam mieć  chłopaka i za kilka lat wyjść za mąż.......

na każdego faceta na tej ziemi przypada 1,7 kobiet.
ja jestem tą 0,7 i nikt inny nie jest mi pisany
a z tą jedną on będzie najszczęsliwszym facetem pod słońcem...

Boże jak chciałabym, żeby wszystko przemyślał, nie był tak pewny jak do mnie pisał. Raczej, chyba, jednak nie dla mnie. To nie jest pewność, to przypuszczenia... Jak bardzo chciałabym, żeby przemyślał to jeszcze raz, żeby zatęsknił...

Hej dziewczyno oo, spójrz na misia aa, on przypomni, przypomni chłopca Ci...

Będę na Niego czekać do końca świata, mam nadzieję, że jeżeli nie jesteśmy sobie pisani, świat się skończy za chwilę. Życze tego sobie. Chce być już w niebie. Chce zaznać wiecznej bożej miłości i szczęścia. Bez tego ginę, usycham. Dobrze, że już niedziela, tylko jak mam sie powstrzymać przed płaczem w kościele, kiedy tam puszczają wszystkie emocje, zwłaszcza kiedy usłyszę jakieś słowa, które idealnie pasują do mojej sytuacji, a zazwyczaj tak jest..

Dobrze, że mam komu dziękować, dobrze, że wierzę, przecież bez tego załamałabym się już dawno, a tak mam jeszcze jakąś nadzieję, że jest Ktoś kto tym wszystkim kieruje i nie pozwoli nam się zagubić, ale poprowadzi za rękę przez ten okrutny świat.

Wszystko jest bez sensu, świat się wali, to chyba depresja.

Tylko modlitwa pomoże. Św. Walenty patronie chorób psychicznych, błagam pomóż! Wylecz mnie z tej miłości, albo Jego z tych wątpliwości! Proszę! wolałabym Jego...

Dobranoc, choć chyba to złe słowo, przecież znów nie zasnę, bo będę o Nim myślała, żałosne.

Jak z tym żyć?