.

Hej.

Jest mi beznadziejnie... Tak wiem norma...

Tracę swoje siły i nie dlatego, że jestem chora. Mój mózg mnie zadręcza myślami, których nie chcę nawet widziec... Zaczynam się bac co jeszcze wymyśli... Każda minuta z moimi myślami jest jak koszmar.

Najgorzej kiedy myślę o czymś co miało byc piękne, a nie będzie... I to tylko z mojej winy.

Chce mi się pic- nie ma wody, chce mi się spac- sąsiedzi się remontują, chce by było dobrze- wszystko psuję.

Tak to już jest...

Najgorzej gdy na czymś ci zależy, a wiesz, że tego nie będzie.
Zaczynasz wpadac w paranoję, lecz nie przynosi to żadnych skutków, oprócz dalszego zamartwiania się.

Wiesz, że jesteś na granicy dołka i nic nie idzie ku lepszemu.

Przypominasz sobie jak było kiedyś i... i jest gorzej.

I zostaje ci tylko sen, w którym możesz zobaczyc to czego nie ma na codzień...

Możesz przez chwilę oderwac się od tego wszystkiego i zobaczyc uśmiech na czyjejś twarzy,
Lub coś czego boisz się najbardziej...

Nic nie jest takie proste, jakby się wydawało. Nawet jeśli się bardzo starasz.

Cześc