1. Siła charakteru to nie dar losu, lecz NAGRODA 

za wygraną walkę z jego przeciwnościami.

2. Jeżeli kogoś przez dłuższy czas spotykają same nieszczęścia, jest załamany z powodu ciągłych niepowodzeń, ale pomimo to nie próbuje nic zmienić, to całkiem możliwe jest, że czerpie satysfakcję z takiego stanu oraz korzyści, które osiągnął ze względu na obecną sytuację. 

Powołując się na depresję, na przykład może usprawiedliwiać własne agresywne, aroganckie zachowanie, nic-nieróbstwo, bądź permanentne rozdrażnienie. 

Opisane zachowanie, w pewien sposób można by potraktować jako odchylenie, swoisty masochizm psychologiczny. 

Najczęściej taki stan rzeczy prowadzi do tego, że kiedy człowiek w końcu postanawia coś zmienić, po prostu nie potrafi się zmobilizować, wziąć się w garść i nie ma pojęcia od czego zacząć. 

Dlatego często ucieka w religie lub korzysta z pomocy psychoterapeuty. 

A jednocześnie po raz kolejny powiela narzucone mu, wymuszone na nim role i maski.

To pożyczone z innych źrodeł.

Trudno mi się, z tym nie zgodzić, ale po sobie widze jak bardzo zakłamani jesteśmy. Jak wieloma maskami operujemy na codzień.

Nie warte zachodu jest to co mogą mieć wszyscy. Najwartościowszym jest to czego nie może mieć nikt, lub to co posiadają tylko nieliczni.

Gdzieś w równoległym świecie jesteśmy szczęśliwi. Gdzieś w równoległym, martwi. To pocieszające, że wciąż żyjemy mając tyle opcji do wyboru. Tyle rzeczy do zrealizowania.

Sami kreujemy nas. Możemy być smutni rozumiejąc świat na swój sposób. Możemy udawać szczęsliwych przyjmując czyjeś spojrzenie na świat. Tak, trudno nam zdefiniować swoje własne szczęście. Dla każdego szczęście jest czymś innym. Trudno nas zadowolić. Jesteśmy wybredni. Wydaje nam się, że w obecnym stanie jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi na całym globie, po to by za chwilę zaznać poczucia braku czegoś ważnego.

Czego? Tak naprawdę niczego. To nasze ambicje, nie pozwalają nam zadowolić się obecnym stanem rzeczy.

Rodzimy się, ze wszystkim co potrzebne nam do życia i szczęścia.