70.

Jakby ktoś pytał... mam serdecznie w du.pie jak wyglądam na tym zdjęciu. Brakuje mi fotek. Czy ktoś wybrałby się ze mną na zdjęcia w plener?

Jutro wybieram się na pogrzeb, których nienawidzę bez względu na to czy to ktoś z rodziny czy znajomych czy sąsiadów. Normalnie unikam jak ognia takich "okazji" ale nie wypada nie pójść...Chciałabym żeby to było już za mną, żeby mineło najszybciej jak to możliwe.

Jak to zwykle przed pogrzebami, czy na pogrzebach, czy po pogrzebie nachodzą mnie refleksje na temat życia.

Zastanawiam się czy gdybyśmy mieli świadomość tego, że stracimy ukochaną, bliską nam osobę i to niebawem..czy inaczej spędzilibyśmy z nią ostatnie chwile? Czy bylibyśmy w stanie się pogodzić mimo przeszłości? Co powiedzielibyśmy na samym końcu?

Czasem nie zdajemy sobie sprawy z tego jak łatwo i szybko możemy kogoś stracić, a potem żałujemy wielu rzeczy. Ale dlaczego tylko wtedy, kiedy jest już za późno? Dlaczego nie możemy schować dumy do kieszeni i choć raz być tą pierwsza osobą, która wyciąga rękę lub pierwszą którą okaże uczucia? Czy tak trudno nawiązać nić porozumienia za życia?

Zawsze okazuje się, że można było zrobić więcej niż się zrobiło względem danej osoby...Szkoda tylko, że ludzie dostrzegają to tak późno i takim kosztem. To przykre, kiedy mamy świadomość tego, że jesteśmy kowalami własnego losu, a potrafimy tak wspaniale zj.ebać sobie życie i relacje z innymi. Czy nie wspaniale byłoby gdyby ludzie czasami troszeczke kosztem siebie poświęcili więcej uwagi i czasu innym? Mam wrażenie, że takie rozwiązanie może nam oszczędzić późniejszych wyrzutów sumienia.

Cóż...to chyba dobry czas żeby pogodzić się z niektórymi osobami, w końcu trzeba umieć wybaczać. Jak to mówił Terencjusz "Człowiekiem jestem; nic co ludzkie nie jest mi obce".

Kolejny dzień trzeba wstać skoro świt..kwiaty się same nie odbiorą, chciałabym się wyspać, ale to jutro.

A Wam kochani życzę miłego wieczoru i pewnie niebawem znów się "zobaczymy".

A co jeśli mam do powiedzenia więcej, niż mieści się w tym cholernym opisie?