Moje serce stało się ciężkie.

Mogę wmawiać sobie że jestem "Napoleonem".

Ale w rzeczywistości chyba nigdy nim nie byłam.

Czuję pewien niepokój.

A przede wszystkim tęsknotę.

To cholernie dziwne.

Myślałam że mogę wszystko.

Moje wyobrażenie o sobie..

Może jednak nie jestem chora?

Może nadal mam sumienie?

Może nie jestem z tej samej szuflady co pan obrażalski?

Sen. Co to był za sen! Chciałam spać dalej i delektować się tym stanem. Nigdy nie sądziłam... nie uważałam.. nie byłam świadoma.. eeech... nieważne;)

Planem było wyprzedzenie planu.

Z góry skazane na niepowodzenie.

Plaster powoli we mnie wrasta.

Cholerstwo trzyma się już 4 dni.

Przynajmniej izoluje mnie od liczb porządkowych.

Ogryzek gnije a dupa rośnie.

Jej głos *-*

a nie podzielę się.