Lubię to zdjęcie. 

Jak się na nie patrzy, to aż słychać mój śmiech, który połowa otakenu kocha, połowa nienawidzi. 

No, ja akurat nienawidzę.

Jest taki głośny... I brzmi, jakbym była idiotką. 

Cóż. 

Codziennie dowiaduję się o sobie nowych rzeczy. 

Sama je odkrywam. Na szczęście.

Tak naprawdę każdy ma problemy, mniejsze, większe. 

Każdy w życiu doświadcza tych większych, ja też. 

Ale spontanicznie. 

Mimo to, załamuję się. 

Tych mniejszych problemów doświadczam na codzień, jak każdy. 

I one także mnie załamują. 

Jak wszystko. 

Ale zrozumiałam, że mój najważniejszy i najpoważniejszy problem, to problem z samą sobą. 

Z tłumioną nienawiścią do samej siebie. 

Z tym, że czuję, że nikomu na mnie nie zależy.

Chociaż wszyscy dają mi do zrozumienia, że jest inaczej. 

Z tym, że czuję się jak bezużyteczny śmieć.

Chociaż wcale tak nie jest.

Z tym, że czuję się niepotrzebna, odrzucona i gorsza. 

Dlaczego? Nie wiem. 

Wszystkie moje histerie, płacze, mdłości...

...nie są po to, żeby zwrócić na siebie uwagę. 

Chociaż tak wszyscy myślą i tak to wygląda. 

Absolutnie w żadnym wypadku, nie chcę, żeby ktoś na siłę się mną interesował. 

Czuję, że nie umiem nic. 

Nie nadaję się nawet na głupi cosplay. 

Do pisania głupiego yaoica. 

Do śpiewania głupiej pozezji. 

Do pisania głupich wierszy, które w gruncie rzeczy płyną z serca. 

Do głupiego nauczenia się na kartkówkę. 

Chcę zniknąć. Wyparować. 

Jakbym nigdy nie żyła. 

Chcę obserwować z góry życie moich bliskich, beze mnie i mojej obecności. 

Co chwila mam ochotę wrócić tam. 

Gdzie nie musiałabym się starać. 

Byłabym otumaniona. 

Nie musiałabym jeść. 

Mogłabym się ciąć. 

Nie musiałabym wychodzić na dwór. 

To są rzeczy, które wbrew pozorom, bardziej mogę robić tam, niż w domu.

Miałabym swój plan dnia, codziennie taki sam. 

Chciałabym na ten moment, żeby ktoś mnie zamknął w pokoju obitym poduszkami.

Sufit, ściany i podłoga. 

Żebym mogła się wyżyć, wykrzyczeć, wyhisteryzować, pomyśleć nad sensem tego co robię. 

Kiedyś robiłam to w domu. 

Teraz nie robię tego tylko z jednego powodu. 

Nie chcę stracić wolności i zaufania. 

Dostałam te dwie rzeczy w prezencie i nie wypuszczę ich tak łatwo. 

Przypominam sobie to, gdy popatrzę na swoją rękę, udo, biodro. 

Nie, nie warto się przejmować ludźmi, macie rację.

O tym przypominam sobie, gdy popatrzę na pewne zdjęcie. 

Nie warto. 

W końcu uda mi się wyłączyć uczucia. 

Nienawiść? Mam jej w sobie dużo.

Jednak chyba nie wystarczająco dużo. 

Chcę się czuć ładna, zgrabna.

Chcę być taka. 

Chcę. 

Rozprawa. Boję się. 

Nie chcę października. Boję się.