Trudne pytanie .. Można by się rozpisać , ale cóż .. mam czas ;) . No więc nie wiem jak na to pytanie odpowiedzieć. Mam pełno myśli w głowie . Brakuję mi do szczęścia bardzo dużo ludzi .. tych z rodzinny i tych , których codziennie widzę , ale nic innego nie mogę zrobić ...Brakuję mi tego zrozumienia ,
którego nigdy nie miałam ze strony przyjaciół , kolegów itd, a nawiązując do rodzinny to nawet lepiej nie mówić ..Bo nigdy nie dali mi tego zrozumienia , tej miłości , czułości ... I bardzo mi tego brakuję .. również ze strony przyjaciół . Nawet pytania typu .. "jak się czujesz" , "pomóc Ci w czymś" , "uśmiechnij się" konkretnie jest bardzo dużo tych pytań , których potrzebuję , ale oczywiście nie będę ich wszystkich wymieniać . No i teraz nawiązując do moich moich rówieśników , których widzę co dzień i być może gdy jestem smutna to jedna osoba zapyta czemu się nie uśmiecham i dla mnie BY znaczyło to dużo , ale nie znaczy ..
Bo to jest tylko i wyłącznie ciekawość i w tym momencie gdy pytają z ciekawości i rozmawiają ze mną tylko dla tego , bo coś chcą pęka mi serce .. Mam potem duży mętlik w głowie komu mogę ufać .
Trudno zaufać komuś skoro już nie jednokrotnie na kimś się zawiodłam . To jest dziwny i smutny moment , w którym siedzę sama wieczorem i zdaję sobie sprawę że jestem obojętna .
Oczywiście miałam dużo 'przyjaciół' , ale niestety najbliżsi wbili mi nóż w serce , pozwolili mi płakać ,cierpieć i się zmienić na osobę , która nie ufa nawet sobie .. Są odchodzą , ale została jeszcze kępka
osób , którym mogę powiedzieć prawie wszystko i bardzo jestem im za to wdzięczna . Dzięki nim nadal wierzę że zaufanie komuś się opłaca , że to nie tylko cierpienie i łzy <33