pomińmy życie...

pomińmy życie, przejdźmy do konkretów...

tak to już jest... jest taki dzień, który trwa całkowicie normalnie, jest nudny jak flaki z olejek, więcej w nim rutyny niż szaleństwa, a kończy się taką bombą, że aż nie wiesz, co masz zrobić... Ręce ci opadają, bo nigdy byś się nie spodziewał, że tak to będzie - raz dobrze, ale w większości przypadków źle, po prostu źle. No i co masz poradzić? Kładziesz się jak nigdy nic, ale wiesz, że nie zaśniesz. Targają tobą wszystkie możliwe uczucia - miłość i nienawiść, żal i rozkosz, gorycz porażki i słodycz zwycięstwa. Dosłownie wszystko przelatuje przez głowę niewiadomo czemu i jak. Głowa nie pasuje wtedy do poduszki, kołdra nie przynosi ci upragnionego ciepła, lecz jest przeszkodą, bo jak spać myśląc "nie łam mi serca"...

Verba - "Nie łam mi serca"