Rectilinear people...

Papa Roach- One Track Mind

"Spojrzał na swój dom, jak mu się wydawało, po raz ostatni i ruszył przed siebie. Parł przed siebie co sił ciągle i ciągle, a w głowie, jak piłeczki ping-pongowe, odbijały się myśli. Myśli jak na niego bardzo dziwne i niecodzienne, rzekłby ktoś nawet ponad jego małą pustą główkę. "Moje życie jest bez sensu... nie jestem w stanie nic osiągnąć... nawet nie jestem w stanie kupić nowego domu... w dodatku mój obecny jest tak mały, że nie pomieściłbym tam rodziny... haha... trzeba ją najpierw mieć... jestem sam jak palec, bez celu, z ledwo widocznym majątkiem... sportowiec też ze mnie żaden, nawet nie potrafię szybko biegać... w dodatku wszyscy brzydzą się moją Twarzą... co muszę zrobić, żeby zostać zauważony? Chciałbym być sławny, popularny, jak nikt inny na świecie. Jak stać się najpopularniejszym i najsławniejszym w swoim gatunku? W gatunku, w którym jedno drugim w ogóle się nie interesuje, a każdy martwi się tylko o swój dom? Muszą znaleźć sposób, żeby wejść wyżej niż wszyscy inni!". Z takim nastawieniem włóczył się po świecie... szedł łąkami, lasami... zajmowało mu to lata... wchodził na najwyższe drzewa... na najwyższe góry. Ale nikt go tam nie zauważał... W końcu spadł śnieg, a on nadal nic nie osiągnął... Usiadł zrezygnowany na śniegu patrząc na kolorowe kwiaty wokół ludzi... Odlatywały one co chwilę wydając przy tym dziwny syk... A kiedy urosły aż pod same gwiazdy, rozkładały swoje prześliczne płatki, aż ludzie zatykali uszy... "To jest to... właśnie w taki sposób będę najsławniejszy!" i pewnym krokiem ruszył w stronę kwiatów... Wszedł na jednego z nich... był dziwny... jakiś taki... mało żywy... Ale spojrzał w niebo i poczuł, że pod nim robi się jakoś ciepło. Usłyszał krzyki i Kwiat ożył... już za moment jego skrząca łodyga zacznie rosnąć ku niebu, za chwilę cały jego naród pozna go jako bohatera! Będzie tym, który wspiął się najwyżej! Szarpnięcie! Kłujący ból na plecach jakby ktoś oderwał mu pół ciała, ale czego nie robi się dla sławy?. Nie spojrzał się nawet w tył, co się stało. Pruł w górę, ku przestworzy jak nikt inny przed nim, a gwiazdy były coraz bliżej!
...wtem kwiat zaczął zwalniać... spojrzał w dół... nigdy nie był aż tak wysoko... wszyscy wydawali się tacy mali... tacy wątli... a on się śmiał... i śmiał... umierał z radości, kiedy ogień go pochłaniał...

-Uważaj, tam jest ślimak!- zawołała kobieta do mężczyzny odpalającego kolejną rakietę z arsenału sztucznych ogni.
-Odsuń się! Już odpaliłem.
-Wysadzisz tego ślimaka w powie...- kobieta nie skończyła, gdy rakieta poleciała w górę.
Spojrzała w miejsce, gdzie przed chwilą było zwierzątko... została sama skorupka, tylko mały wątły domek ślimaka. A po samobójcy nie było śladu.
-Co za głupie stworzenie. Co nim kierowało, do czegoś takiego?..."

Proszę bardzo ;]

PS Heavy New Year!