dawno dawno temu...

....za górami...

...za lasami...

...w wysokiej wieży na szczycie góry, była sobie mała, ruda królewna.

Była ona bardzo samotna. Mimo tego, że miała cała mase przyjaciół czuła się bardzo samotna. Brakowało jej tylko jednego do szcześcia. Jej księcia u boku. 
Problem polegał na tym, że książe już  jej nie kochał. Odkochał się w Niej. Nie była ona mu do niczego potrzebna.

Książe szybko się pozbierał po tym rozstaniu. Zaczął nowe życie.

Niestety księżniczka nie umiała tak.

Księżniczka zamykała się w swojej wieży, nie rozmawaiała z nikim. Zamykała się w sobie. Wieczorami siedziała i przeglądala ich wspomne zdjęcia.  Uśmiechała się do wspomnień ocierając łzy z policzków które płynęły z jej niebieskich oczek. 

Książe się martwił ale nie chciał wracać. Jemu było dobrze. 

Księżnicza ze wszystkich sił starała się mu pokazać jak bardzo go kocha, ale on chyba tego nie chciał widzieć. 

Księżniczka wymyślała coraz to nowe sposoby do tego by go przekonać, jak wiele On dla niej znaczył. 

Jednak On ciągle mówił nie. 

Mała Ruda czuła się gorsza bo do niej nie chciał wracać, a do swojej byłej wrócił kilka razy. Zaczeła się zastanawiać czego jej brakuje co Ona ma. 

Mimo, że miedzy nimi było 150km Ona kochała go tak jakby był blisko. Cieszyła się na każde spotkanie. Radowała ją myśl, że będzie wkoncu przy Nim. Jemu przestało to wystarczać. 

Księżniczka co noc wylewała litry łez. Nic to nie dało. Zapewnienia tak samo, spłyneły po nim jak po deszczu. 

Z tego co mi mówiła, bardzo jej na Nim zależy, cierpi bez niego. Usycha jak kwiat bez wody. 

Księżniczka jest tak naiwna, że mimo wszystko nadal ma nadzieje, mimo, że w głebi serca wie, że nie warto. 

Kocham Cię :(