.

Powracając do poprzedniej notki..tak, zostanę sama. Nikomu nie życzę utraty bliskiej osoby, mnie spotkało to z trzy razy wzmocnioną siłą. Cóż, jestem, żyję i żyć będę. Pytanie tylko jak. Czas pokaże. Aktualnie jestem jednym, wielkim kłębkiem nerwów. Wszystko mnie wkurwia. Boję się zaczynać każdy dzień, nie wiem i nikt nie wie co może mnie w nim spotkać. To właśnie jest straszne, ta niepewność, nieufność. Poza domem czuję się wspaniale. Z jednej strony chcę wyjechać jak najdalej, a z drugiej..no właśnie, to jest ta przeszkoda, którą wątpię, że pokonam. Mimo, że to wszystko mnie tak rani, rozpierdala od środka jak najbardziej może, to i tak nie zrezygnuję z tego. Co jest ze mną? Dlaczego mimo tego bólu, rozum dalej mi podpowiada, żebym została? Została przy tym co jest dla mnie ważne, ale niezbyt dobre. Czuję się niewidoczna i jak na razie nie mam po co czekać na jakąkolwiek pomoc, i dobrze. Sama radzę sobie najlepiej. Szanujcie to co i kogo macie, bo pewnego dnia możecie to stracić.