Palę papierosa przy kawie nad ranem. Niewiele osób zasługuje na pamięć. Piję kawę i palę Camela Nie boję się, znam to, czułem tak nieraz. Przegrany, spłukany do zera...Nic się nie zmieniło. Pieprzona Warszawa

może i moja osobowość nie składa się z wielu wspaniałych cech... może i jestem uparta i nie potrafie często ustąpić i prawie zawsze stawiam na swoim.. może i zbyt często jestem obojętna i oschła, ale nie jestem egoistką, Może i czasami za dużo słów umyka mi się spod kontroli, ale potrafię umiejętnie wykorzystać słowo przepraszam. Chciałabym być idealna, ale moja duma zazwyczaj mi na to nie pozwala.. Jednakże w tym wszystkim, gdzie dostrzegam tylko negatywne cechy swojego własnego ja, wiem, że dostałam od Boga niezmiernie i cholernie piękną cechę. Potrafię wybaczać... potrafię wybaczać i zapominać o wszelakiej krzywdzie, która została mi wyrządzona.. być może nie jest to stałe zapomnienie, bo naczęściej zapamiętujemy, to co najbardziej nas w życiu dotknęło, ale mimo wielu upokorzeń, kłamst, zdrady, pogardy, których w życiu zaznałam, nigdy nie potrafiłam odwdzięczyć się tym samym. Boli mnie to, gdyż nie potrafię w ten sposób mieć szczucnku do własnej osoby. Tak wiele razy udawałam, że nic się nie stało..dalej utrzymując kontakty tymi, którzy zadają tak wiele bólu..ale potrafię sprawić, że pojawia się do nich uśmiech na mojej twarzy. Nikt nie wie, że ten piękny dar wybaczania kumuluje się we mnie, sprawiając niezłomny ból.. ból, którego nikt nie jest w stanie posiąść. Ostatnio tkwię w przekonaniu i nieustających przemyśleniach, że za dużo negatywnych uczuć trzymam w sobie ostatnimi czasy, bez możliwości uwolnienia umysłu...

trace chęci.