Ty widzisz we mnie kogoś kim nie jestem, 

wierzysz we mnie i to niestetycałym sercem. 

mogłem więcej, by ten cel osiągnąć tu i strzela chuj mnie 

bo mój tercet - rozum, słowa, serce - znów nie działał wspólnie.

i znów wpadam w bagno chyba...

znów czuję się źle, znów zaczynam tracić wiarę w nadchodzący dzień, tracę nadzieję, tracę resztki sił, zaczynam znów tracić wszystko. myślałam, że udało mi się stanąć na nogi - myliłam się. okłamywałam wszystkich wokół, a przede wszystkim siebie. jestem słaba, cholernie słaba, ten świat mnie przytłacza, nie potrafię go zrozumieć, nie potrafię żyć. czas nie leczy ran, on tylko przyzwyczaja nas do bólu - święta racja. racją jest też to, że gdy masz problemy, to tak naprawdę zostajesz z nimi sam. nienawidzę ludzi, od pewnego czasu coraz bardziej, nie ufam ludziom, nie chcę na nich patrzeć, chciałabym zostać sama, uciec stąd, zapomnieć o wszystkim, co mnie otacza. nienawidzę tego świata. nienawidzę siebie za to, że znów zaczynam okazywać słabość, zamiast iść dalej przed siebie zaciskając zęby, tak jak robiłam to do tej pory. nienawidzę siebie za to, że jest we mnie tyle sprzeczności, których nie potrafię zmienić i nie zmienię. nienawidzę siebie za to, że żyję, ot co.