Nie chcę otwierać oczu.

Kiedy są zamknięte, wszystko jest piękniejsze

W mojej głowie jest lepiej, nad wszystkim potrafię zapanować i wszystko zależy wyłącznie ode mnie.

Więc co by było, gdyby ich po prostu nie otwierać?

Zamknąć się w swoim umyśle, gdzie nikt cię nie skrzywdzi, nie musisz nikogo udawać.

Jesteś sobą i nikt nie musi tego akceptować.

Jesteś sam,ale może sam nie znaczy samotny?

A nawet jeśli, to może samotność to to czego chcesz, czego potrzebujesz

Może czas zaakceptować fakt, że nigdy przed nikim się nie otworzysz i już przestać próbować.

Z tego i tak nie wynika nigdy nic dobrego. Tylko zranione uczucia, poczucie naiwności, zawodu.

To oni zawodzą mnie czy ja ich?

Ciekawe jakby to było zamknąć się zupełnie już w sobie? Pobyć we własnym umyśle i później stworzyć coś, tak po prostu.Nie patrząc na innych.

To śmieszne,ale kiedy jestem nieszczęśliwa, to mam wrażenie, że czuję się lepiej ze sobą. Wtedy dopiero potrafię ze sobą rozmawiać.

Wtedy zaczynam siebie rozumieć.

Kiedyś lubiłam swoje poglądy, swój sposób bycia. W marę poznawania świata,ludzi, dorastania,zaczęłam w to wszystko wątpić.

Teraz czuję się czasem zupełnie bezwartościowa. Nie wiem już, czy moje słowa mają w ogóle sens,jakikolwiek.

Może jeśli poradzę sobię już ze sobą, zaakceptuję i poukładam to co we mnie siedzi, zacznę żyć jak chcę.

Wtedy znowu otworzę się na ludzi, świat, doświadczenia. Zacznę lubić swoje życie. Będę robić wszystko, żeby wyglądało tak jak to sobie wymarzyłam.

Będę tworzyć życie takim, żeby niczego nie żałować.

Będę próbować, poznawać, kochać, ufać, nie myśleć o tym, co ktoś sądzi. Żyć tak, żeby było mi po prostu dobrze.