Spisz. Jedno z moich miejsc na świecie, 

w którym czasem i tak nie mogę się już czuć bezpiecznie. 
Powoli zaczyna mnie męczyć i chwilami nawet je już unikam. 

Dokładnie rok temu, gdy kończyłam 21 lat, 

siedziałam w pustym domu, pijąc wino, 

zupełnie nieszczęśliwa, cierpiałam z miłości 

i z tęsknoty. 
Dziś mam żal do siebie tylko o to, że dla 

czegoś tak mało wartościowego tak bardzo się męczyłam. 
Żal tak duży, że czasem aż mam wyrzuty sumienia, 

zamiast puścić w niepamięć to, co było. 

Teraz, rok później, 

mam już wyższe wykształcenie (no ok, licencjackie),

niesprecyzowane plany na przyszłość (ale mam pomysły!), 

całkiem fajną i dobrze płatną pracę (vale, Novotel, dzięki bogom)

perspektywy, które jednak obejmują wszystko, tylko nie moje pasje :(,

rehabilitację przed sobą, studia magistersie, wyprowadzkę i znów kolejną zmianę pracy.

Wzbogadziłam się też o to, co w życiu jest najcenniejsze,

za czym tęskniłam całe życie, kilka razy myśląc już w przeszłości,

że mam to, czego potrzebuję. 
Oczywiście myliłam się, bo prawdziwa, jedyna i szczera Miłość dopiero nadeszła.

Teraz mam swojego najwierniejszego i najcenniejszego Przyjaciela,

Kogoś, dla kogo i dzięki komu się zmieniam na lepsze, codziennie się

spełniam i staram być coraz lepszą wersją siebie. 

Bo mam dla kogo. 
Nawet nauczyłam się gotować i robię to z miłością <3 
Z większa, niż trenuję, czy trzymam dietę. xd 


Dziękuję, bo choć to teraz niecały rok, jestem ogromnie wdzięczna

że Cię mam. 

Kocham Cię :)