Krzyki

Z krzyku w krzyki. Od przeznaczenia najwyraźniej nie da się uciec. Może moim przeznaczeniem jest zycie wśród złości. Kiedys zakrywanej, teraz w miarę jawnej, ale w końcu złość to złość. A ja chyba nawet tęsknię za moją złościa, za domem, za tym, ze tam nie przejmuję się błahostkam, a tuta czuję się jak faryzeusz dla którego forma ważniejsza jest niż treść. Treść nie ma żadnej warości. Treść, którą wyieram z mojego zycia. Tresc, która jest jedny pytaniem.  Dlaczego to zrobiłam? Dlaczego? Dlaczego nie mogę tego nikomu o tym powiedzieć, dlaczego nikt nie zrozumie, że tu nie jest źle, jest fajnie, ale miało być inaczej i ja chcę to inaczej. Ale przecież nie przyznam się ze załuję, bo albo usłyszę, że wszystko będzie dobrze albo "a nie mówiłam". A ja nie chcę nic słyszeć. Chcę usłyszeć ciszę a później juz tylko wtulić się w ciepłe ramiona. Tylko kogo?