22. BISZ

Życie zawsze chciało więcej ode mnie niż ja od niego i

to ono uczyniło mnie tym czym jestem

i wiesz, że prędzej zdechnę niż zadowolę się niczym i odepchnę krzyż

Pieprzyć tępy pochód dni donikąd,

nigdy nie uwierzę, że jest sens w tym

Każdy z nas jest takim samym banitą,

niektórzy tylko padli i już się nie podnieśli

Nienawidzę ludzi za każde kłamstwo,

które musiałem połknąć, żeby teraz nim rzygać

Ale moje zimne oczy nie gasną i wszystko, wszystko dopiero się zaczyna

Ramiona otwarte ma tylko przestrzeń i tylko jej krańce czekają aż przyjdę

gonię, a wszystko, co minione w momencie wyboru zasklepia się jak blizna

przeszłość jest mostem, który płonie, przyszłość to wolność, świadoma banicja

Wciąż chcę pokonać niemoc wobec świata, który łamie mi palce

Jego bezinteresowną przemoc, która uczyniła mnie kaleką na starcie

Ile to już lat wciąż to samo stanowi moją siłę i największą słabość? 

Brutalnie walcząc rozrywa tożsamość i cokolwiek zrobię to zawsze za mało

Ten chłopak nie daje się kochać jest zbyt twardy, 

mimo wszystko jest zbyt żywy, bo jak zdechnie będzie zbyt martwy

Często zbyt słaby, daje się ranić zbyt często, 

ale zbyt silny by dać się zabić

Inni to noszą, a on sam jest jak Nike Air Max

Wbija w modę, myśli co jest w tobie, a nie na

Nie musi nosić jej na głowie jest prorokiem New Era

Ten chłopak kocha - za bardzo, chce za bardzo

I teraz miałby się poddać? nie za bardzo

Czuje za bardzo, wie za bardzo

Uwierz w jego serce zbyt dobre, 

gdy naprawdę ci zależy, słowa potrafią być zbyt ostre

Żyć długo i szczęśliwie, to już niemożliwe dla niego, 

więc idzie żyć grubo i treściwie, żyje dlatego

Szukam jak zguby ludzi, których nie ma tu dziś

Jest tylko zima, która przypomina postaci kontury

Tamte dni to błyski z odległości świetlnych lat, 

ale w to, kim jesteśmy mają wieczny wkład

Efekt motyla, nie wiem gdzie jest przyczyna, 

ale nie odcinam się i nie chcę zapominać

Wehikuł czasu to pamięć