No comments

Sierotka MaRysia wędrowała przez las. Był ciemny, mroczny, liściasty i - rzecz jasna - zUy jak cholera.

A więc sierotka idzie, idzie, idzie, upada (niegroźnie) potem znowu idzie tak z pół godziny.

(Poprzedni akapit mógłbym w sumie pominąć.)


Nastała Noc.

MaRysia dotarła wreszcie na bagna i uznała że zasługuje na odpoczynek i solidne śniadanie, złożone z pokrzyw i węża Tomassssza (złapanego godzinę wcześniej).



Nagle w Szuwarach coś się poruszyło.

Sierotka krzyknęła bezgłośnie z przerażenia na widok zakapturzonej postaci.

To był...

- Kim jesteś? - zapytała retorycznie.

- Jestem Pomarańczowym Żelkiem Akuku - w oddali trzasnął piorun ujawniając prawdziwe oblicze potwora - i władcą  tej krainy.

- OMG - powiedziała sierotka i zjadła żelka ze smakiem.

***

Morał z tej opowieści? NIE zaglądajcie  na fbl, jeśli się nudzicie i zależy wam na opinii innych o sobie.

Koniec.

Na ciąg dalszy raczej nie liczcie.

I obrazek tradycyjnie nie mojego autorstwa.