5. cz. 10

-Kuba?! Gdzie leży Martyna? - zapytał krzycząć zdyszany Kacper.

-Kacper? Co ty tu robisz? - zapytałam.

-Zamknij się Marta. - powiedział Kuba.

Łzy popłyneły mi po policzkach.

Boże co ja zrobiłam...

-Dwie sale bliżej. Chodź pokażę Ci.

I wyszli nie zwracająć na mnie uwagi.

Po półtorej godziny przyszedł Kuba. Był blady, a jego oczy były czerwone. Trzęśł się.

-Kubuś...C-co się stało?

Podszedł do mnie, przytulił i pocałował. 

-Marta...

-Boże ona chyba...nie umarła?

-Co?! A nie, nie...

-Kuba co się stało?

-Jestem pojebany. Obraziłem się na Cibie tylko dlatego, że nie umiałem im pomóc. Ich miłóść...Ja chyba nigdy nie będę umiał tak kochać jak oni.

-Kubuś... Nie waźne.

-Ważne Marta. Nie widzisz tego? Oni się kochają...

-Wiem.

-Marta...

-Tak?

-Wybaczysz mi? 

-Oczywiście, że tak! Kocham Cię Kuba! 

-Marta! Jesteś dla mnie wszyskim!

Zaczeliśmy się całować.

Nagle ktoś zapukał do drzwi.

-Martusiu...Ups przepraszam.

Spojrzałam na Kubę i oboję wybuchliśmy śmiechem.

-Martusiu masz dzisiaj zdejmowane gipsy. Okazało się, że kości Ci się szybciej zrosły. No chodź.

-Już, już. Kuba pomożesz mi wejśc na wózek?

-No, już. Zawiozę Cię, jeśli mi pozwolisz.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dziś mija równy rok po wypadku. Uczę się w 3 klasie najlepszego gimnazjum w wojewódzctwie. W nauce pomaga mi Kuba, korepetytorzy i nauczyciele.

Jesteś z Kubą dalej, tak jak Martyna i Kacper.

Jestem szczęśliwa. Naprawdę.

-------------------------------------------------------------------------------

Koniec :)