5. cz. 6

-Najedzona? - Zapytał Kubuś.

-Chyba zaraz pęknę. - Odpowiedziałam uśmiechając się szeroko.

-To ruszamy. - Podzszedł i dał mi buziaka w policzek.

-Poczekaj Marta, pomogę Ci.

Gdy zjeżdżaliśmy windą,obserwowałam Kubę jak rozmawia przez teleton.

-Ale jutro jest niedziela...Tak wiem...Pamiętam...Stary...Zobaczę, ale wątpie...Pogadamy w poniedzieałek po szkole...Na spokojnie...Yhym...To do usłyszenia, cześć. - Rozłączył się wciąż marszcząc czoło. Muszę przyznać, że robił to bardzo seksownie.

-Kto to był? - Zapytałam z troską w głosie.

-Kacper. Chyba ma problemy...Nie, nie w szkole. - Odpowiedział wciąż z pochmurną miną.

-Ale mogliście porozmawiać.

-Teraz ty jesteś najważniejsza. - podszedł, nachylił się i namiętnie pocałował.

-Ojej bardzo mi miło. Kochany jesteś.

Wjechaliśmy do parku. Wieczór był bardzo ciepły, ale Kuba już otulił mnie kocem.

-Dziękuje za wszystko. 

-Nie dziękuj. Dla Cibie zrobie wiele.

Przeszliśmy kilka metrów w ciszy, słuchając śpiewu ptaków.

-Mówiłeś, że masz młodszego brata. 

-Tak. Nazywa się Bartosz i ma 13 lat.

-Ja chyba nie mam rodzeństwa.

-Ale masz mnie, Martynę... Właśnie! Zauważyłem, że bardzo się zaprzyjaźniłyśie.

-Kiedy tata opowiadał mi o mojej przeszłości, ona stała przed dzwiami i wszystko słyszała. Ulżyło mi. Ta rozmowa bardzo mo pomogła. 

-Taaak, nikt tak nie umie pomagać jak Martyna. - Powiedział to patrząc zamyślonym wzroim w dal.

-Jak się poznaliście?

-W przedszkolu. Usiedliśmy koło siebie. Okazało się, że lubimy się uczyć, czytać książki i jeździć na rolkach, deskorolce oraz rowerze. 

-A Kacper i Martyna są parą?

-Nieeee. Chociaż pasowaliby do siebie.

-Oh...

-Martyna Ci coś mówiła?

Stanął, spojrzał  mi głęboko w oczy. 

-Tanie.

-To tak czy nie?

-Taaak...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kolejna część już jutro ;*