kołysząc się na nitce nieokreślonych marzeń.

czasami brakuje mi słów, by opisać to w jakim stanie się znajduję. czasami płaczę na tyle zachłannie, że nie potrafię złapać oddechu. zdarza mi się sprzeczać z własną podświadomością. nie jestem idealna. i wcale nie zamierzam być.

'nie wytrzymam tego wszystkiego...' - wszyscy tak mówią, a wytrzymują. *człowiek nie sznurek - wszystko wytrzyma.* 

nie wiem jak Ci pomóc, ale mogę Cię przytulić i nigdy nie puścić.
przychodzi moment, kiedy przestajesz marzyć o siedzeniu na huśtawce podczas deszczu z różową wstążką we włosach. kiedy jedyne na co masz ochotę, to filiżanką japońskiej herbaty, która pobudza każdy z Twoich zmysłów. nareszcie potrafisz rozdzielać ludzi, którzy Cię ranią na tych, którzy nie są Ciebie warci i tych, dla których warto cierpieć. w końcu rozumiesz, że milczenie jest jedną z najbardziej perfidnych rodzai kłamstw. zaczynasz rozumieć, że musisz cierpieć w ciszy, bo nikt nie będzie współczuł Twoim łzom, które zgotowałaś sobie na własne życzenie. dorastasz. machasz dzieciństwu dłonią na pożegnanie, mając świadomość, że uciekło niemal bezpowrotnie.