Człowiek idealny. Ubiera się idealnie w idealne kolory. Barwa jego głosu rozbrzmiewa idealnie w idealnie cichej ciszy. Gdy wstaje powietrze rozpłatać idealnie, skrzypią wszystkie sprężyny jęcząc i zawodząc, aby tylko nie odszedł. Idealny człowiek jest ideałem. Mówią, że ideały nie istnieją. Tylko jak marzyć o czymś lepszym, jeśli się tego nigdy nie widziało? Nie sposób. Głupcy. Idealni. Człowiek idealny nie jest idealistą. Jest ucieleśnieniem idealizmu. Trzyma się z daleka od niedoskonałej polityki, muzyki, sztuki. Rozsiada się na idealnie miękkim i wygiętym w doskonałym łuku szezlongu. Nic nie uwiera, ciało idealne idealnie się zapada w miękkość obitej idealnym materiałem wyściółki mebla. I zabrzmi z chwilę wcześniej idealnie nakręconego patefonu idealny dźwięk skrzypiec przy akompaniamencie idealnej pianistki. Idealne nakręcenie patefonu pozwoli na odsłuchanie jedynie tego utworu. Po idealnych dwóch minutach i czternatu sekundach zabrzmi idealna cisza. Idealnego człowieka w idealnym gabinecie nawet kurz nie pokryje poprzez idealną wieczność.