popijam mocną kawe przed nocą nad książkami, której mimo wszystko wizja nie jest mi straszna bo przecież w stanie jakim się znajduje nic nie jest niemożliwe. i rozmyślam. o życiu, o szczęściu, o sensie tego wszystkiego. słonecznie, przejrzyście, spokojnie. tak jak na tym morzu tak i we mnie. zmiany zmiany zmiany. może w te ferie nie zrobiłam zbyt wiele, a powinno być inaczej, bo przecież maj już tak blisko, ale za to nakierowałam swoje życie na pewien tor. i jestem z tego dumna. mimo łez, trudnych rozmów, decyzji, długich nocy.. bo przecież mimo wszystko najważniejsze jest żeby być sobą. nikim innym jak sobą. i siedząc tu, o godzinie 20:08 myślę sobie, że życie jest piękne. i że warto, że trzeba było przecierpieć ten czas, warto było doświadczyć bólu i strachu, jakkolwiek to brzmi, jeżeli gdzieś tam było zapisane że dziś będe tu, z tymi ludźmi, z takimi uczuciami, z takim stanem umysłu. bo jakby nie patrzeć. jest pięknie! i nawet jeśli byłam wychowywana inaczej, szczególnie biorąc pod uwagę niedawne zdarzenia, to przecież nie da się przygotować do życia. zero prób, powtórek, powrotów. wszystko na żywo. a w moim aktualnym 'na żywo' dzieje się wiele. i dzieje się dobrze. choć wiadomo, raz lepiej, raz gorzej. mam kogoś kogo ramiona są tak bezpieczne, mam przyjaciół, którzy są szeleni i potrafią się cieszyć moim szczęściem, znajomych, z którymi wspaniale sę spędza czas, ale i pewnie wrogów, którzy za plecami rozwijają umiejetność tworzenia epitetów i porównań na mój temat. bo przecież zrobiłam coś niemoralnego. czyżby? :) nie da się przekładać szczęścia całego świata nad swoje. nie ma takiej możliwości. człowiek z natury jest egoistą. chodzi o to by ten egoizm wyplewić, ale nieralne całkiem go zlikwidować. bo jaki byłby wtedy sens człowieczeństwa? zatarła by się granica między złem a dobrem, a raczej moralnym a niemoralnym. ale fajnie jest kiedy możemy ten egoizm przełknąć i budować coś z drugą osobą. nie zapominając o sobie, o marzeniach, o ambicjach, o pragnieniach. z kimś kto zamiast zlekceważyć, natchnie do działania. i dzięki komu tak jak dziś, długie czekanie po siódmej na busa nie boli, a poranna pobudka po dwutygodniowym spaniu do oporu nie jest rzeczą trudną. energia, miliony rozpierającej energii. i'm in love! :)