obawy przed końcem roku

[i]Po dywanie z mchów zrudziałych cicho stąpa jesień I szeleszcząc po kolana w złotych liściach brodzi Na ramionach nić pajęczą wiatr nosi po lesie Lato szlakiem ptasich kluczy powoli odchodzi Blady świt w mgliste kożuchy ubiera polany Chmur tabuny pędza spięte ostrogami wiatru Heliosowy rydwan ugrzązł w polu zaoranym Już ostatni koncert świerszczy płynie z gór Pierwszy mróz, już lodem skuty moczar Pierwszy mróz - zamarzły łzy w mych oczach Cóż mi z tego, że wszystko chwilowe jak kwiat Który słońca łyk otrzymał na jesienną porę Cóż mi po tym, że rok ten pełen pięknych dat Gdy wraz z ziemią zamarznę w grudniu przed wieczorem Kto ze mną na spacer pójdzie w środku nocy Kto słowo zamieni czasem po południu Kto mnie dziś zapewni patrząc prosto w oczy Że przynajmniej pamięć... nie zamarznie w grudniu...[/i] (Pelton - Obawy przed końcem roku)