Wychodzi słońce... w końcu widzę to w Twoich oczach. Robi się cieplej na duszy... Stwierdziłam, że ważna jest przyjaźń, ta początkowa pewność, że jest się tylko kolegami, że można wytknąć wszystko wprost bez obawy przed utratą. Wreszcie zauważam, jak dobrze jest móc czuć się tak, jakby znało się kogoś od wielu lat, wiedzieć wiele i dopiero wtedy zaczynać coś zmieniać.

Dziękuję za kolejne wystraszenie mnie, co spowodowało pisk na przystanku.

Dziękuję za wredne udawanie niepamięci.

Dziękuję za miłe zaskoczenie.

Dziękuję za kwiatka.

Dziękuję za niezabieranie mi kreski.

Dziękuję za to wredne spojrzenie, za wytrzeszcz, gdy robię źle.

Dziękuję nawet za ten głupi śmiech, który mnie tak irytuje.

Dziękuję za robienie mi zdjęć telefonem, gdy zapatrzona prosto w oczy opowiadam coś z wielkim przejęciem.

Dziękuję za ucinanie mi połowy głowy...

Dziękuję... za wszystko, niech w końcu będzie lepiej!