Czy nie jest tak, że im mniej refleksji tym mniej smutku? Owszem, jest. Czy im więcej myślisz nad tym co zrobiłeś źle potrafisz dostrzec pozytywne aspekty swojego życia kiedy przyćmiewają je Twoje popełnione błędy? Czy zadręczając się przez całe życie błędami z przeszłości potrafisz stworzyć sobie perspektywy i możliwości do przeżywania z radością tego, co dzieje się obecnie i myślenie pozytywnie w kierunku własnej przyszłości?? Czy kiedy ktoś wytyka Ci nieustannie, jaki głupi byłeś łącząc to w każdy możliwy sposób, czepiając się małych szczegółów, dopatrując nieodpowiednich słów w kilku krótkich zdaniach, które nie są nacechowane w żadnym calu emocjonalnie, jesteś w stanie myśleć o czymś innym niż tylko o tym jaki jesteś bezwartościowy i jak marnujesz powietrze, oddychając nim? Czy możesz mieć dla siebie jakąś wartość kiedy nie potrafisz żyć chwilą obecną, będąc w innej epoce, wzorując się na innych, tych, którzy rzekomo są poprawni na każdym kroku? Ludzie bez skazy. Nie.

Nie da się tego uniknąć. Do końca będę dzieckiem, które potrzebuje pomocy swoich rodziców by w całości wyswobodzić się ze swoich uporczywych myśli, by dostać wsparcie i by móc wyjść z trapiących i utrudniających jakiekolwiek życie problemów. Jak można żyć, kim można być i z czego można się cieszyć wiedząc, że nie jest się dla osoby która jest jedną z najważniejszych w życiu, kimś znaczącym i wartościowym? Jak można tym dzieckiem nie być, skoro wie się, że to właśnie od rodziców można dostać oparcie, kiedy wszyscy wokół potrafią wytykać Ci tylko błędy? Zawsze idzie się w tą stronę, która potrafi wskazać Ci błąd i wspierać Cię w drodze by go naprawić, a nie karcić i przywołując wszystko, co tylko możliwe gnoić jeszcze bardziej...

Nie da się biec do utraty tchu, kiedy masz na plecach ciężar, dzięki któremu po kilku metrach Cie paraliżuje. Nie da się wyrazić pozytywnych emocji jeśli negatywne, wpajane z każdą chwilą krępują Twoje myśli, emocje, umysł, i serce. Bez żadnego wzmocnienia, mobilizacji, uwagi można być tylko zagubionym - acz zmechanizowanym człowiekiem, który nie potrafiąc ułożyć swoich spraw próbuje wytworzyć sobie inną rzeczywistość topiąc się rozkosznie w bzdurach i emocjonować rzeczami, które nie są niezbędne do życia.

Nie da się ze szczerego serca cieszyć z ciepłych promieni słonecznych, z pięknej pogody i świeżego powietrza, kiedy nie można pamiętać, że kiedyś była zima, która umożliwiła dojście do obecnego stanu rzeczy. Generalnie, jeśli nie masz dobrej przeszłości, jesteś stłamszony, pozbawiony czegokolwiek, wartości, serca, emocji, natomiast jeśli nie mówisz nic, nie jesteś szczery, ukrywasz skrzętnie w sercu to, czego dopuściłeś się przez całe swoje życie twierdząc na zewnątrz, ze nie masz nic sobie do zarzucenia, masz szansę być człowiekiem najlepszym, bez skazy. Nieludzkim.

Jak długo można czuć, że się rozpływa, że coś spulchnia Cie od środka, rozsadzając każdą część, element, jak długo można nie wybuchnąć, nie eksplodować, nie rozpaść się na kawałki podtrzymując taki stan umysłu. Jak długo można samemu sobie towarzyszyć?

Prawdą jest, że ludzie kpią i szydzą z własnych emocji, pytanie - ilu udaje się je wyrazić?

Zawsze by wyrazić to co czuje, chciałam wybrać odpowiednie zdjęcie. Obecnie nie mogę, bo nie mam takiego, które potrafiłoby wyrazić ogrom cierpienia.