75. Jeziora przybrzeżne

W pierwszej części naszej wycieczki pod tytułem [b]Oblicza polskiego wybrzeża[/b] poznaliśmy tę jego część, w której akumulacja materialu przeważa nad abrazją. Dziś ponownie opowiem Wam o takim miejscu, z tego względu pozostaniemy w Słowińskim Parku Narodowym. Akumulacja materiału piaszczystego przyczynia się do powstawania mierzei, kos, wydm. Gdy formy te oddzielą od morza niewielkie zatoki bądź zalewy powstają wówcza [b]jeziora przybrzeżne[/b] zwane też [b]przymorskimi[/b]. Takimi jeziorami są właśnie jeziora [b]Łebsko i Gardno[/b], czyli dwa największe pod względem powierzchni polskie zbiorniki przymorskie. Jednocześnie Łebsko jest trzecim, co do wielkości jeziorem w Polsce, a Gardno ósmym. Jeziora charakteryzują się różnymi stosunkami hydrologicznymi, ukształtowanymi w wyniku[b] przewagi czynnika lądowego lub morskiego[/b]. Do jeziora Gardno uchodzi rzeka Łupawa wnosząca 7,6m3 wody/s, natomiast do jeziora Łebsko rzeka Łeba wprowadzająca 11m3 wody/s. Oba jeziora połączone są z morzem za pomocą krótkich odcinków ujściowych tych rzek. Jeziora Gardno i Łebsko są [b]zbiornikami słonawowodnymi.[/b] Okresowy [b]napływ wód morskich[/b] do jezior, poprzez koryta rzek łączących je z morzem, powoduje, że [b]zmieniają się warunki życia [/b]dla występujących tu organizmów. Zasolenie jezior może wtedy wynosić do 3 promili. Z przeprowadzonych badań wynika, że wody morskie większy wpływ wywierają na jezioro Łebsko, niż Gardno. Dwa mniejsze jeziora Dołgie Małe i Dołgie Duże nie posiadają dopływów. Odpływ z tych akwenów następuje do kanału Gardno-Łebsko. Niewielka głębokość jezior i duże ilości osadów niesione przez rzeki powodują stosunkowo [b]szybkie wypłycanie[/b] mis jeziornych, a w następstwie tego zarastanie przez roślinność płytszych obszarów akwenów. Jest to przyczyną ciągłego zmniejszania się powierzchni zbiorników SPN. Jeziora położone na terenie Parku ze względu na swoje cechy naturalne są [b]nieodporne na[/b] dopływające do nich [b]zanieczyszczenia[/b]. Powoduje to nasilenie procesu eutrofizacji wywołanej stałym dopływem ładunków, spływających korytami rzek z okolicznych pól i łąk, bądź docierających wraz z opadem atmosferycznym. Głównym zagrożeniem dla jakości i żyzności wód jezior Parku są związki fosforowe, jak i azotowe, dostarczane i obecne w toni wodnej oraz osadach dennych. Wysokie stężenia związków azotowych i fosforowych notowane od wielu lat w wodach Parku są główną przyczyną dużej troficzności akwenów i postępującej eutrofizacji, której widocznym przejawem jest bujnie rozwijająca się roślinność trzcinowisk, szuwarów i oczeretów. Na zdjęciu widoczne jest właśnie nie morze, lecz takiego rodzaju jezioro widoczne z wydm w Łebie. Gdyb zaś się odwrócić zobaczymy przepiękną turkusową wodę Bałtyku. urzekający widok, zresztą część z Was stwierdziła już to wcześniej :)