(przecież żyjemy zdjęciami?)

Marzeń. Strachu. Przeszkód życiowych.

G. ma rację. P. ma rację. Piątek sporo pokazał. Gdańsk będzie może jednak 'nasz'? Byłoby wspaniale... Dlatego musi sobie jeszcze poczekać trochę.
W ciągu dóch ostatnich lat zdarza mi się taka sytuacja dopiero drugi raz. I raczej nie znajdzie powielenia za często. I przypomnieć sobie, że wcześniej cały rok miała nieustannie. Jak ja dawałam radę? Albo teraz jestem zbyt miękka kluchą, przy której zawsze ktoś jest? Ja sie przecież szybko przyzywczajam. Na razie nie jest źle, ale za moment będę próbowała zasnąć, a mój wycieńczony organizm i tak mi na to nie pozwoli, więc się zacznie. Irracjonalne? Na pewno swego rodzaju hipokryzja. Przepraszam? Ale na dobrą sprawę u mnie nie przybiera to tak kuriozalnego charakteru. 

Bycie samej nie jest złe.

Boję się, że głuchnę. Zdaję sobie sprawę, że to przez to dziwne choróbsko, o którym pani doktor nie chciała mi powiedzieć, ale jednak słuch dość mocno nadwyrężyłam ostatnio. A do tego Woodstock się zbliża. Chociaz i tak mam wrażenie, że jest lepiej niż dwa dni temu. No i nie boli juź tak strasznie. W sumie dobrze, że na razie nie słyszę. Ale w piątek może to być problematyczne. 

Czas zabrać się do czytania.