Kłótnie z rodzicami.

Okres dojrzewania, to czas gdy dzieciak zaczyna podążać własnymi ścieżkami, wybiera własny styl, przynależy do jakiejś grupy przyjaciół o podobnych zainteresowaniach i stylu. Jest to okres wyfrunięcia z gniazda spod opieki i kontroli opiekunów. Okres, w którym dzieciak potrzebuje na własną rękę zaznajomić się z życiem, zaznać pewnych rzeczy, przebywać z rówieśnikami itd. To wszystko w pełni normalne i naturalne.

Rodzice - to oni dali nam życie, to oni wychowali nas, pokazali jak żyć, dali wzór, przekazali wszystkie swoje doświadczenia i przekonania oraz wprowadzili w dorosłe życie. Jednak, gdy jesteśmy młodzi rodzice nie zawsze nas rozumieją, przynajmniej tak nam się wydaje. Pierwsze miłości, smutki, problemy; często kończą się kłótnią z rodzicami. Uważamy, że zrujnowali nam cały świat, w złości z naszych ust pada wiele przykrych słów, którymi ranimy.

Zawsze w złości lepiej wyjść i zostawić sytuację bez komentarza niż powiedzieć za dużo. Musimy pamiętać, że oni poświęcili dla nas całe swoje życie, że wyrzekali się wielu rzeczy byśmy my mieli jak najlepiej. I mimo, że nam się wydaję, że zrobili to specjalnie, że nie rozumieją nas, to oni robią wszystko z troski. Martwią się by nikt nas nie skrzywdził, chcą uchronić przed cierpieniem, choć w danej chwili dla nas największą krzywdą są ich zakazy. Wtedy dochodzi do kłótni, my ich nie chcemy znać, a oni zazwyczaj nie robią sobie nic z naszej złości. Co w takiej sytuacji zrobić?

Najlepsza byłaby szczera rozmowa, polegająca na spokojnym wyjaśnieniu naszego żalu do nich, przeproszenia za błąd czy prośba o zrozumienie. To chyba najlepsza metoda do ?złagodzenia? sprawy, lecz nie każdy potrafi szczerze rozmawiać w cztery oczy. Może warto wtedy wypróbować, np. listu? W nim można napisać wszystko, co się czuję, co się chce przekazać, można wyrazić w ?delikatny? sposób nasze pretensje kierowane w ich stronę, ale również przeprosić za swoje zachowanie. Każda metoda na dojście do porozumienia jest dobra, pamiętajmy jednak, by nie robić niczego od razu i pochopnie. Dajmy opaść emocjom i wtedy działajmy.

Gorzej, gdy ktoś nie czuje się winny i uważa, że nie ma, za co przepraszać, a zdarza się nam tak często zachowywać. Trzeba pamiętać, że w kłótni wina leży po stronie zarówno jednej jak i drugiej osoby. Trzeba dokładnie przeanalizować sytuację i może znaleźć w niej swój błąd. Jeżeli to jednak nie pomoże to wtedy przeprośmy dla ?świętego? spokoju. Rodzice będą zadowoleni, atmosfera będzie lepsza, a my będziemy mogli dalej spokojnie żyć, czego chcieć więcej.

Pamiętajmy też o tym, że świat cały czas gna do przodu, zmienia się z dnia na dzień. I często rodzice nie akceptują ?nowości?, ponieważ oni wychowali się na innych ?zasadach?. To wymaga zrozumienia z naszej strony. Zawsze możemy pokazać zalety danej rzeczy, np. znajomości internetowe, coraz popularniejsze zjawisko XXI w. Nie wszyscy rodzice rozumieją, że w Internecie nie wszyscy chcą dla nas źle. Musimy wtedy używać poważnych i przemyślanych argumentów. Trzeba uzbroić się w cierpliwość i czekać na ich akceptacje.

Pamiętajmy, że życie mamy jedno, i kiedyś się skończy, więc, po co toczyć wojny z najbliższymi nam ludźmi. Bo czy jest ktoś nam bliższy niż rodzice? Dali oni nam największy dar- życie. Więc żyjmy tak, aby ich nie krzywdzić, a jeżeli nam się to zdarzy to wykażmy skruchę i przeprośmy, nie wstyd przyznać się do popełnionego błędu, to sztuka.

~Julia.