nie wiem czego chcę.

walczę z samą sobą..

od początku startuję ze straconej pozycji.

autostrada myśli, wspomnień, marzeń,

a ja dalej stoję w miejscu.

nie wiem czy zawrócić,

czy lepiej ruszyć dalej.

i jedno i drugie wymaga odwagi,

a ja boję się szybkości,

klaksonów wrogich aut.

ale czy można wiecznie stać na poboczu?

mój anioł jest kastratem w innym przypadku
zdecydowanie dawno porzuciłby posługę
stróżowania dla pani od pogody
ducha zwanego króliczkiem na kalendarzu

ale mu ze mną po drodze
płynącą pod werniksem malaturą
niespójnych stanów przedagonalnych
w ruchach posuwisto zwrotnych

dziękuję przewidywalnym zaniedbaniem
porannej i wieczornej niepisanej
umowy o dzieło

upomina się jednak notorycznie
wtedy boli
gdzieś pomiędzy łóżkiem
a kaloryferem żebro z podłogi
podniesione do rangi istoty