26.06.2024 r.

Dalszy ciąg notki z poprzedniego wpisu.

Wiem, że trochę marudzę. Najwyraźniej nie zdążyłam jeszcze poznać prawdziwego oblicza życia. Tak, znajduję się obecnie na półmetku mojej ziemskiej egzystencji i poważnie się boję, że ta druga połowa też minie jak z bicza trzasnął. Jak będzie wyglądał mój koniec? Czy w chwili śmierci pozostanę na tym świecie kompletnie sama, czy ktoś jednak będzie nade mną czuwał? Jak w ogóle będzie wyglądał proces mojego starzenia się? Czy pod koniec będę przykuta do łóżka? Nie chcę być zdana na łaskę moich najbliższych... Nie chcę być obłożnie chora; chyba wolałabym odejść, niż tego doświadczać.

Chociaż... moja świętej pamięci Babcia chciała żyć nawet w tak tragicznej sytuacji. Trudno przewidzieć, co będę czuć i myśleć, gdy zostanę zmuszona powoli żegnać się z tym światem... Kto umrze pierwszy; ja czy Radek? Czy będę musiała patrzeć na jego śmierć? Nie umiem wyobrazić sobie samotnego życia... Nie, bez Męża nie chciałabym dłużej być. Już chyba wolałabym umrzeć pierwsza, zostawić Radka całkiem samego...

Z drugiej strony, nie chciałabym, aby cierpiał po moim odejściu. Chciałabym mu tego oszczędzić. Jednakże... Po co miałabym żyć, gdybym została kompletnie sama? Tu już nie chodzi o pospolite podanie szklanki wody... Taak, obawiam się procesu starzenia, chyba jeszcze bardziej niż samego odejścia z tego świata.

A może, może... może nie będzie mi dane dożyć sędziwego wieku? Tak też może być, a jakże... Wielu ludzi umiera przedwcześnie, w kwiecie wieku (na przykład mój świętej pamięci Ojciec). Tak jak wciąż powtarzam, przyszłość człowieka jest kompletną zagadką, która rozwiąże się z momentem śmierci. Ciekawe tylko, czy będziemy tego świadomi... A może ogarnie nas pustka podobna do tej, co towarzyszyła nam przed narodzinami? Czy to możliwe, że kończymy się definitywnie w momencie zgonu?

Można tylko gdybać... Taak... Boję się życia, przyznaję. Zwłaszcza że pędzi jak szalone. Boże, kiedy zdążyło minąć to trzydzieści lat?! We wrześniu stukną mi równo trzydzieści cztery lata. Niestety, nie do końca jestem zadowolona z mojego dotychczasowego życia... Mogłoby być o wiele, wiele lepsze. Zbyt wiele błędów popełniłam, błędów niewybaczalnych...

Cóż mogę począć w takiej sytuacji? Zadbać o drugą połowę życia. Ostatnie trzydzieści cztery lata minęły błyskawicznie; czy tak będzie z kolejnymi? Nie chcę rozstawać się z tym światem! Jest zbyt piękny i zachwycający, żeby kiedykolwiek mi się znudził czy przejadł... Obawiam się, że nigdy się nim nie nacieszę.

Dziwne i specyficzne jest ludzkie przeznaczenie... Nie rozumiem, dlaczego musimy się kończyć. To niesprawiedliwe. Człowiek zaczyna rozkochiwać się w swoim otoczeniu, a lada moment musi się z nim rozstawać. Gdzie tu jest sens? Żeby chociaż czekało na nas coś po śmierci... Wtedy większość spraw byłaby bardziej logiczna, spójna i sensowna... Cóż, pozostaje mieć nadzieję, że istnieje jednak coś takiego jak dusza i że człowiek po śmierci przechodzi na wyższy level i żyje dalej, choć w zmienionej formie...

Ech, wiem, wiem, że moje rozważania są banalne, ale co ja poradzę na to, że zaprzątają mi głowę tego typu myśli i wyobrażenia? Wiem, wiem, że możecie stwierdzić, iż jestem jeszcze dość młoda i tego typu refleksje nie powinny mnie trapić. Cóż, mój duch jest jednak stary, i to czasem aż za bardzo. Można powiedzieć, że moje wnętrze zestarzało się zdecydowanie zbyt prędko, przed czasem... Czy to dobrze, czy źle? Nie wiem... Ma to swoje blaski i cienie. Czasem bywa to bardzo bolesne, widzieć dużo, dużo więcej niż inni... Bardzo często nie pozwala to wyluzować się i cieszyć się wyśmienitym nastrojem. Tak, powinnam cieszyć się względną młodością i dziękować opatrzności za każdy kolejny poranek.

https://www.youtube.com/watch?v=6exsPMM3SR8