18.04.2024 r.

A jednak, zdołałam jeszcze podreptać na bieżni. Udało mi się przemaszerować dwadzieścia pięć minut. Łącznie z wynikiem wcześniejszym - ćwiczyłam dziś przez pięćdziesiąt pięć minut. Uważam, że mam mały powód do dumy. Pamiętam, że jeszcze całkiem niedawno byłam w stanie przedreptać tylko dziesięć minut, i to przy jałowej prędkości. Podczas drugiego treningu zwiększyłam nieco prędkość. Mam nadzieję, że się z lekka nie przeforsowałam. Dopadła mnie jednak zaciekła motywacja i żarliwe samozaparcie.

Odrzuciłam płatki śniadaniowe, które błędnie nazywa się zdrowym jedzeniem. Miska płatków z dodatkiem mleka liczy sobie blisko siedemset kalorii! To za dużo, zdecydowanie za dużo! Poprosiłam Męża, aby schował paczki z płatkami tak dokładnie, żebym nigdy ich nie znalazła. Spokojnie, nawet nie zamierzam tego robić. Dostałam bowiem olbrzymi zastrzyk silnej woli. 

Z jakiego powodu dokładniej wzięła się ta zawzięta motywacja? Otóż, zauważyłam, że od pewnego czasu moja waga dokumentnie nie rusza się z miejsca. Ani nie rośnie, ani nie maleje. Zaniepokoiło mnie to dość mocno, zwłaszcza że przez ostatni tydzień naprawdę przykładałam się do ćwiczeń. No cóż... Z początku wpadłam w rozpacz i załamanie nerwowe. Po jakimś czasie jednak wzięłam się w garść i postanowiłam, że tak łatwo nie odpuszczę! Dlatego też od razu pomknęłam na bieżnię i odbyłam naprawdę ostry trening. I to nie koniec! Jutro kontynuuję moją wojnę z tłuszczem. Tym razem bez płatków. Płatki to zło wcielone. Nie chcę ich znać ani o nich myśleć. 

Przed chwilą wsunęłam zupę dyniową. To tylko sześćdziesiąt kalorii w stu gramach; w miseczce mieści się około dwustu kalorii. O wiele mniej niż miska płatków zbożowych. A jakie to smaczne i lekkie! Żołądkowi od razu poprawia się humor. ;) Tak, dlatego też DEFINITYWNIE zrywam z węglowodanami i zbędnymi kaloriami. Muszę przestać popełniać ten sam błąd. Jeśli NAPRAWDĘ chcę schudnąć, muszę nieco zmodyfikować swój jadłospis. I wierzę, że mi się to uda!