Życie.. wszyscy wypowiadają to słowo tak lekko i spokojnie, wszyscy potrafią mówić głośno i z ogromnym poczuciem humoru w głosie że niedługo może ich zabraknąć... ja też taka' byłam, ale (uwaga!) zmądrzałam i zdałam sobie sprawę z tego, że to wcale nie jest takie łatwe, śmieszne i oczywiste, bo kiedy wiesz, że to naprawdę może Cię spotkać zmienia Ci się spojrzenie na tą sprawę... Spokojnie nie umieram ale po prostu wiem, że powinnam brać większą odpowiedzialność za swoje słowa i sądzę, że swoją postawą zacznę uczyć innych tej trudnej sztuki... Dlaczego? Bo życie jest za krótkie na nieporozumienia, niedomówienia i jakieś wzajemne żale...Do tego lubi się pierdolić i to po całości, szczerze powiedziawszy wiem, że gówno was interesują te moje wywody lub tak naprawdę przeczytacie sobie tą notkę (albo i nie) bez większego zastanowienia lub przywiązania uwagi do tego, że z mojej strony to nie są puste słowa, może po raz pierwszy, tylko prawdziwe i szczere obawy i odczucia dotyczące mojej przyszłości i teraźniejszości... może terażniejszości która robi za przyszłość?.. nie wiem, nikt nie wie..

ale nie ważne...

jeszcze jedna sprawa... TA OSOBA WIE ŻE DO NIEJ MÓWIĘ... daj już spokój stało się było minęło i sama wiesz że rozmawiałyśmy na ten temat i nie masz prawa się tak zachować jak chcesz się zachować, bo Twoje życie nie może zmienić się przez jedno wydarzenie, które gdyby było ważne trwało by dalej mimo wszystko.... daj spokój Mała!

Ale koniec smętów...!

Chciałabym podziękować fantastycznej trójce: Gabi, Sebie i Marcinowi za cudne sobotnie popołudnie, oby więcej takich spotkań...Dziękuję, jesteście kochani :***