Co za grmas :)

Rzadko tu piszę, ale już nie dla tego, że nie mam czasu, tylko po prostu po co mam pisać np to że dziś muszę się uczyć, jest weekend, idę na imprezę, czy że miałam ciężki dzień. Nie chcę, i przypuszczam, że nawet was to nie obchodzi. Od dłuższego czasu zauważyłam, ze piszę tu wtedy keidy mam natchnienie i chciałabym powiedzieć całemu światu co czuję. Tak jest i teraz.

Adaś... :)

Leci 46 tydzień odkąd nie widzimy świata po za sobą.

Chociaż nie wiem czy ustalanie daty jest dobre.

Tyle lat się znamy, lyle lat się przyjaźnimy, i tyle się

miedzy nami wydarzyło, że czasem wątpię w to, że

nasza miłość jest przypadkiem. Ostatnio w ogóle zaczynam

wątpić w przypadki. Przeznaczenie chyba istnieje.

Moim przeznaczeniem od zawsze byłeś Ty. Tylko trochę

czasu to trwało zebyśmy się o tym 100% przekonali.

Kocham w Tobie wszystko. Nawet rzeczy, które mnie denerwują.

Wiele osób, patrzących na nas z boku mówi mi. że nie

wyobraża sobie żebyśmy się kłócili, albo żebyśmy się rozstali.

Też nie wierzę w to że się rozstaniemy,a co do kłótni to

w takich momentach jak ten, też w to nie wierzę. Owszem,

kłócimy się, ale akuart teraz wspominając nasze

'kłótnie' nieokreśliłabym tak tego. To wszystko jest zdrowe,

rozsądne i mające swój cel. Ma na celu nauczyć nas żyć ze sobą.

Czy to dziwne, że czasem, ni stąd, ni zowąt czuję Twój zapach?

Czy to dziwne, że tęsknię, kiedy się rozstajemy, nawet jeżeli za 30 minut mamy się znów zobaczyć?

Czy to dziwne, że budzę się rano święcie przekonana, że przecież leżałeś obok mnie, i z tego powodu chce mi się płakać?

Czy to dziwne, że mam w swoich myślach ułożone dla nas całe życie?

Czy to dziwne, że mam obsesję na Twoim punkcie?

Dajesz mi siłę. Swoim pocałunkiem rano sprawiasz, że pozytywnie nastawiam się na cały dzień. Kiedy jestem smutna, wystarczy, że podejdziesz, przytulisz i już jest lepiej. Kocham Cię! Nie odchodź nigdy! Bądź ze mną na zawsze!

Zwariowałam na Twoim punkcie!