Bell.

Dzisiaj chciałbym uronić rąbka siebie.

A dokładniej części mnie sprzed lat.

Tej części która uchowała się na bajaniach Disney'a..

Odkąd pamiętam uwielbiałem wsłuchiwać się w dobrze przyprawione opowiastki.

Cieszyły mnie zwłaszcza te z dobrym zakończeniem.

I właśnie ta część mnie miała swoje ulubione historie.

Zafascynowany byłem historią bestii.

Tej z pięknej.

Strasznie zapatrzony byłem w mroczną otoczkę, jaką wokół siebie kreował.

Jednocześnie było w niej coś magnetycznego, co nie pozwalało oderwać wzroku.

To chyba ta siła, niezależność,

tajemnicza nutka, nie dla każdego.

Był na swój sposób unikatowy, a bynajmniej inny od wszystkich.

A ja nigdy nie przepadałem za owczym pędem.

I tak jak w tej opowieści marzyłem o rozkwicie prawdziwej miłości

z dużą dozą magii, humoru, a także tragizmu i romantyzmu.

Burzliwej i zmysłowej, dokładnie takiej jak w baśniowej scenerii.

Dziś wiem, że marzenia są dobre jedynie na samotne wieczory.

I nie mają wiele wspólnego z rzeczywistością.

Chyba, że bardzo postaramy się o zaistnienie ich w naszym życiu.

A zauważyliście jak śmiesznie dzieciaki wczuwają się w role swoich ulubionych bohaterów.

Chcą brykać jak tygrys. Zaczynają oblizywać słoik z miodem stylem Kubusia.

Z wielką pasją marudzą pesymizmem osioła, a nawet grają zakochanego kundla.

Pamiętacie siebie z tamtych lat?

Kim chcieliście być???????

A to dla odświeżenia pamięci.