Stęskniłam się za momentami kiedy siadałam przed komputerem i pisałam długie monologi na drugiej oficynie. O życiu wiedziałam jakoś więcej? Trudno powiedzieć. choć nie sądzę żeby mogło to być prawdą. Może po prostu teraz żyję szybciej i nim opiszę coś słowami to już przemija. 

Dziś odczułam tą potrzebę by usiąść jak dawniej i przesłać w świat kilka myśli, opisać kilka doświadczeń. Jednka ni csię nie dzieje. wszystko jest takie normale, powtarzalne, nie monotonne ale uporządkowne jakgdyby nie moje. Chyba gdzieś uleciało moje szaleństwo życiowe... dorosłam?
Nic jednak nie straciło na wartości, a wręcz przeciwnie wiele żeczy nabrał wartości jakiej nigdy wcześniej nie miało. Doceniłam to co kiedyś nazywałam bezwartościowym. Nauczyłam się patrzeć na życie. Nie czerpię z niego na siłę, ale nie odrzucam też tego co mi daje.

Kiedyś byłam mózgiem, każdemu potrafiłam doradzić jak iść przez życie. Nie, nie, nikogo do niczego nie zmuszałam, nie sterowałam ludzmi. Oni sami jakoś zawsze lgnęli do mnie powierzając mi swoje problemy. Pomagałam, jak mogłabym nie pomóc. Szczerze powiem, że lubiłam to, czułam się potrzebna.

Teraz już wiem, nie miałam swojego życia. Żyłam probleami innych bo tak było mi łatwiej. Teraz mam swoje problemy, swoje życie, swój świat.

Nie wiem jak masz żyć przyjacielu... Jedyne comogę Ci doradzić to fakt, byś był fair wobec siebie, reszty dowiesz się sam w swoim czasie.

http://www.youtube.com/watch?v=HCHvGI0-ypA&feature=BFa&list=WL4D25941086FB12CD&index=14