20.

Oj, oj, żyjemy w wyidealizowanym świecie świętych masochistów. 

Bilans: 

śniadanie: płatki z mlekiem 

drugie śniadanie: trochę suchych płatków 

obiad: ziemniak + kiszona kapusta z parówką (dziwaczne zestawienie, ale nic nie poradzę)

kolacja: spora ilość melona

Ćwiczenia: 

A jakże, wykonane.

Coraz częściej mam ochotę rzucić wszystko w przysłowiowe 'chuj' i wsiąść do pociągu, zmierzającego w stronę warszawy. Mam wielką chęć spotkać się z tymi wszystkimi ludźmi, za którymi tęsknię. Pośmiać się z głupot, napić, zajarać pod drzewem w ulewie i wyluzować. Odlecieć pomimo braku zioła. Po prostu ulecieć pod niebiosa i mieć świadomość czynów. Zapamiętać. A później wspominać. To byłoby takie piękne. Iście uroczo cudowne. Nie mieści mi się to w głowie. Pragnę i pożądam, chcę i muszę. Znowu wkładalibyśmy sobie nawzajem kolorowe soczewki kontaktowe i śmialibyśmy się z wyimaginowanych zwierzaczków Gabrysi. Kyo znów nazywałby nas osobistymi Monsterami, nad którymi tak dobrze mu panować, pomimo braku władzy absolutnej. Znów i znów, i znów, i znów projektowalibyśmy tatuaże, które jeszcze zrobimy sobie w przyszłości. Całowalibyśmy się i narzekalibyśmy, że wbijają nam się w usta nasze metalowe kolczyki. A później śmialibyśmy się do rana, jak zawsze bywało. Leżelibyśmy na sobie i nie wydawałoby nam się to dziwne i w jakiś sposób nieetyczne. Byłoby nam wszystkim dobrze w swoim towarzystwie. Jak zawsze. Jak zazwyczaj. Jak niedawno. Bo ukochaliśmy sobie ten stan. Do sylwestra, do sylwestra, do sylwestra. Bo wystarczy to powtarzać. I czas od razu mija szybciej. Mknie. Dotrwamy do tego światłego czasu. Jesteśmy silni. Najsilniejsi. Najdzielniejsi. I mamy swój osobisty urok, dzięki któremu nikt nie może się nam oprzeć. Jak dobrze jest mieć przyjaciół. Dobrze? Genialnie. Idealnie. Tak po prostu. Są. I dobrze mi z tym. 

^{Braksamokontroliprowadzidosamodestrukcji.}

(Od jakiegoś czasu przestałam odczuwać piersi przy robieniu brzuszków)