... wydawać się może, że to czego człowiek pragnie,

w swej celowości, jest niezastąpine..

Człowiek brnąc, przez trud codzienności..

gubi obraz i ludzi, którzy powodują, że światło nie gaśnie..

Czy idąc podgóre, jest takim pewnym, że nie spadamy w dół?

Czy wpadając w dół, nie unościmy się w górę?

Czy łańcuchy oswobodzają?....

.... Uzyskać odpowiedź słuchając siebie zatopoinego w muzycę,

która nas uczy jak w towarzystwie aniołów nie przewrócić się..

w tańcu, jest jak moment, niestety, osiągnięcia celu, kiedy widmo bezcelowości jeszcze go nie dotyka..

Nie próbuj walczyć z panta rei, ale nie gódź się na to by płynąć z prądem tego..

Bo tylko zdechłe ryby pływają z prądem...

Zatracenie? przebrzmienie...

Natura? bzura...

Jajecznica?! tak.... tego czasami człowiekowi trzeba, by nie utonął w własnym

zapachu... alkoholu...

Upadać, Wzosić się.. NIE utonąć.

..Świadomość bycia i celu.. piórko.

pozdrawiam