Loluś najwspanialszy.

I nagle czlowiek zdaje sobie sprawe z tego, że to co w zyciu bylo dla niego wazne, skonczylo sie.. i wlasnie od tego momentu przez kolejne dobre pare lat nie doznal prawdziwej radosci z zycia, wszystko co robil, robil bo musial, bo wydaje sie mu, ze tak jest lepiej, ze tak musi sie kiedys udac i kiedys kazdy z nas musi byc szczesliwy. co jednak, gdy to szczescie bylo, a my go nie docenilismy, a teraz ponosimy kare za niedocenianie pieknego, lekkiego zycia? 
Nie mowie, ze obecnie moje zycie jest beznadziejne i do niczego nie podobne, jednak uwazam, ze pare lat temu moglam byc naprawde szczesliwym czlowiekiem, a zupelnie tego nie docenialam. 
Na chwile obecna mam prace, ktora lubie, moze i jestem zmeczona, nieogarnieta, ale mam to co chcialam. Brakuje mi tylko tych wspanialych, cudownych, najcudowniejszych zwierzat na swiecie, wyczerpujacych treningow, siedzenia w stajni do nocy i prania bialych skarpetek czy tez zoltych plam na Siwym smrodze... dokładanie po kryjomu miarek musli i.. zawodow, najwspanialszych na swiecie zawodow. Tyle placzu, tyle lez a czlowiek zawsze gdzies w srodku byl prawdziwie szczesliwy...
Na podły, zły humor zawsze mozna bylo pojechac w teren i przewietrzyc mozg (chyba, ze po 200 m ladowalo sie na glebie, bo Siwy mial focha i twierdzil ' dobra nie ide, pierdole'.
Nie sadzilam, ze po ok 2 latach wezmie mnie na takie wspomnienia i rozmyslania. Sadzilam, ze ciesze sie z tego co mam i jak ulozylam sobie zycie, ale jednak dzis, uswiadomilam sobie, brakuje mi tego tak bardzo, ze przestalam byc sobie.Przez te pare lat udawalam kogos kim tak naprawde nie jestem i nigdy nie bylam.
Mimo tego, ze mam cudownych przyjaciol, ktorzy sa mega pozytywnie zakreceni, wiele bym  dala zeby wrocic do tego co bylo chociaz na pare chwil. 

odkryłam, że moje serce jest pełne miłości :D