Samotna...

,,Samotna''

Życie me smutkiem uwieńczone,

radość i miłość w rozpaczliwej klatce uwięzione.

Wszelkie radości z życia,

potrzebne mi już tylko do ran zmycia.

Zamarła potrzeba radości, szczęścia i miłości,

a to wszystko z zażyłej zazdrosci.

Błąkam się pogubiona po ciemnych lasach onieśmielona,

i czekam aż ktoś tu przybędzie,

i w końcu radość ze środka mego serca wydobędzie.

Sama nie zdołam tego wykonać i siły zazdrości pokonać.

Smutek, że inni zazdroszczą,

to uczucie, że wszyscy żyją ze złościa.

A ja sama na tym świecie smutna, cicha,

niczym zagubiona śnieżyna w lecie.

Słońce mnie roztopi, ale cieszę się,

bo z mrozu mnie ogołoci.

Inni nie będą zazdrośni i dla pozostałych nieznośni.

Nie będę już nigdy sama,

lecz z innymi smutkami w ziemi pogrzebana,

nie bede musiała uciekać przed zelem i złością,

lecz wędrować wn niebie z miłością.

I nie ma co z tym zwlekać, nie ma co zwlekać,

lepiej z tego ochydnego świata uciekać.

,,Kocham więc wierzę, wierzę więc kocham...''