Dają sobie wtedy na wstrzymanie, czasami fundują przymusowy celibat, jeszcze częściej przestają się kłócić, ale jest dużo milczenia. Ta bardziej przegrana strona stara się zmienić na lepsze. Jest milsza, kupuje prezenty, urządza kolacje przy świecach.Trwa walka. Walka o czyjeś uczucia.

Festiwal upodlenia przed własnym partnerem, bo w istocie tym zawsze jest walka o uczucia, o przekonanie do siebie.
Jeśli walka jest wygrana, to tylko dlatego, że ta druga strona nie miała wystarczająco dużo czasu, aby znaleźć kogoś innego lub wystarczająco dużo czasu, by zrozumieć, że nie lubi samotności.

.... Gdyby byl mozliwy chociaz jeden krok do tylu...

Przyjaciół się znajduje, jak skarb, jak talizman, jak czterolistną koniczynę. Często myślę, jak to dobrze, że można kochać więcej niż jedną osobę naraz i jak różne są tej miłości piętra i poziomy. Ale trudno jest o tej miłości opowiadać - czasem po prostu się do niej przyznać. Łatwo pamiętać o zmarłych, trudniej o żywych - zbyt często się zmieniają i nie zawsze są tacy, jakimi chcemy ich widzieć. Ale dobrze jest czasem powiedzieć "dziękuję". I nie wiadomo, czy im, czy nam bardziej tego potrzeba. Mówiąc wprost: czasami jesteśmy na siebie skazani.