Oddajesz siebie cala. Oddajesz wszystko co masz. Starasz sie byc lepsza wersja samej siebie. Robisz wszystko zeby zostac zauwazona, doceniona. Myslisz ze w koncu bedzie dobrze, ze w koncu bedzie tak jak powinno. Dajesz szanse, druga, trzecia, i tak w kolko. Nadal wierzac i probojac walczyc o to. Zapominasz o tym kim bylas, kim chcialas byc. Zapominasz o sobie.

Lzy co drugi wieczor, robienie rzeczy wbrew sobie, tylko po to zeby druga osoba zawsze byla szczesliwa. Mokniesz w deszczu swoich lez czekajac ze moze w koncu zrozumie ile wkladasz w to sily, mlosci. Ale po co? Po co to wszystko? Jezeli i tak tego nie doceni, woli Cie zmieszac z blotem niz cos zminic w sobie, w zachowaniu ktorym Cie tak rani. Wszyscy mowia, wszyscy prosza,a Ty ciagle wierzysz. We wszystkie klamstwa ktore Ci mowi, udajac ze nie widzisz prawdy. Prosisz, blagasz, ponizasz sie,a on i tak pojdzie do innej, bo nie jestes taka jaka on chce. 

Czy to tak ma wygladac ? Ze boisz sie kazdego dnia,ze idzie do tej innej bo mu brakuje adrealinki. Nie brzydzi go fakt ze takie dziewczyny sypiaja z kazdym zeby sie docenic. Nie rozumie ze Cie to brzydzi, ze nie chcesz lezac obok niego myslac z iloma, z iloma takimi jeszcze to zrobi zebys w koncu byla tylko Ty. Jakby bylo ich malo do tej pory.

Moze mysle inaczej,ale nikt nie zasluguje na takie traktowanie. Kazdy zasluguje na szczerosc, szczescie i zaufanie. Wiec wierzac w to ze sie zmini, musisz zaczac od zmiany swojego podejscia. Pamietaj ze nikt nie jest wart Twoich lez, szczegolnie osoba ktora nigdy nie nie bedzie w stanie Cie docenic.

Podnies glowe do gory, i nigdy wiecej nie pozwol nikomu na takie traktowanie.

Wystarczy iskierka nadzieji. 

Kocham Cie.