Nie umiem mowić o tym co mnie boli ani o tym czego pragnę, nie potrafie powiedzieć ludziom czego tak na prawde od nich oczekuje, a potem nie umiem wyjaśnić im dlaczego na nich wrzeszczę. Błędne koło. Czuje sie dziwnie, jakbym byla temu wszystkiemu winna, chyba sie robi egoistka ze mnie. Albo zawsze nią bylam, tylko dopiero teraz zaczelam to zauwazac.

Ironia zycia i jej najgorsze strony dopadly mnie w najmniej oczekiwanym momencie, kiedy to juz chyba wszystko poukladalam. W zyciu zdarzaja sie chwile, w ktorych jestesmy zli na Boga, na to bo pozwolil nam na chodzenie po tym swiecie, na rodzicow ze kiedys zachcialo sie im miec dziecko..jestesmy zli doslownie na wszystkich i na wszystko. A dlaczego? Bo scenariusz zycia okazuje sie pasmem porażek, ktore rozrywaja nasze serca na miliony malutkich kawaleczkow. Tak jak moje. Czuje, jak cala sytuacja rozdziera mnie. Czułam i czuje nadal sie zupelnie bezradna. Pusta w środku, niczym jakas plastikowa lalka. Chwilami sama nie wierze w to, co sie ze mna porobiło. Luz ktorym kiedys potrafilam zarażać zmienił sie w spięcie, w wieczne zamyslenie i nie ograniczony strach. Strach przed jutrem, przed kolejna sytuacją. Teraz nastał taki moment, gdzie rzeczy ktore kiedys ogladalam tylko na filmach stały sie czescia mnie, dotykam ich jakby byly ze mna od zawsze. Miejsce ktore ogladalam na ekranie, badz odwiedzajac najblizszych stalo sie moim drugim domem, a czlowiek w bialym fartuchu z obrzydliwą łysinką stał sie kims kto steruje moim zyciem i ma nad nim wladze absolutną.

   ps. Własnie pożałowałam, że dałam mezczyznie w białym wdzianku mojego maila. I jeszcze cham mnie pozdrawia. Za grosz taktu. Szkoda ze nie zyczyl mi udanego weekendu. No chyba bym za... !