Zycie poraz kolejny ze mnie zakpiło. Znowu wystawilo na probe. Tak na prawde próbe czego? Wiary? siły? Przeciez wierze tzn wierzyłam. Codziennie prosiłam o wiare i sily zebym mogla wszystkiemu sprostac. Wtedy zamienialam sie w bezbronna, mała dziewczynke, której zależy. Wtedy tylko przed Tobą pokazywalam jak mi zle, jaka jestem słaba. Więc pytam sie gdzie jestes?! A może Ciebie nie ma? I te wszystkie lata wiary, i nauki o Tobie to strata czasu? Moze te setki słow, prósb do ciebie to tak na prawde blef? Moze mowilam sama do siebie? Pierwszy raz w zyciu w Ciebie zwatpilam. Czuje sie z tym dziwnie, zeby nie uzyc okreslenia podle. Czuje sie oszukana. Tak bardzo w CIEBIE wierzyłam, myslalam ze kleczac przed Tobą to cos da. Bo nie dalo, prawda? Gdybys sie choc na chwile mną przejął, nie robiłbyś mi takich rzeczy.

Tak. Chodze, usmiecham sie, zartuje. Stwarzam pozory szczesliwej. Przy Was. Przy Was jestem silna i stateczna. Nie pamietam kiedy ostatnio płakałam. Kiedys, gdy czlowiek sie rozpłakał bylo mu latwiej. Ja jestem juz a duza na to niestety. Bardzo czesto, ba! w zasadzie prawie zawsze gdy przybieram postac ktora nie jest prawdziwa, tj upozorowana dostaje pytanie : " co sie dzieje?" Wtedy ogarnia mnie złość. Pewne niewytlumaczalne uczucie, ktore mowi mi ze nie bylam perfekcjinistka. Ktore mowi mi ze chocbym nie wiem jak sie starala, jak przykladala do tego wage sa osoby ktore wiedza ze to wszystko jest na pokaz, ktore wiedza ze nie bylam ''swoja, normalna". Których moge przekonywac godzinami, oni i tak wiedza swoje. Gdy pytaja sie o powod upieram sie ze nie powiem, po chwili wiedza juz wszystko, gdyz uderza w tak czuly punkt i podejda od wszystkich stron ze nieswiadomie sie poddaje. Skarby. Nawet sobie poudawac nie dasz Łosiu :* !

Jedyne co mi sie w zyciu udało to proste włosy i Wy. Z reszta sobie poradze..

"musisz temu sprostac nie pierwszy raz i nie ty pierwsza"

" musi sie pani uzbroic w cierpliwosć, poradzimy sobie tylko nie poddawaj sie pani Marzec!"

Ps. Przyjaciele nie odchodza.