Ghost

Wróta się domaga, żebym coś o niej napisała.. :P Więc wróciła. I znowu ćlamka mi na lekcjach. ;]

15 czerwca... przerażająca data. Normalnie się jej boję. Nawet nie fizycznie, tylko psychicznie. Otóż... 15 czerwca 2010 r. we wtorek jestem zapisana do alergologa. Normalnie pewnie bym panikowała, że takie badanie strasznie boli i w ogóle. I tak pewnie będę panikować, bo to w końcu się robi na rękach, więc pewnie wyobraźnia poniesie mnie bardzo daleko.. No ale większą panikę wzbudza we mnie to, że mogę mieć uczulenie. Uczulenie na psią sierść. Oby nie. Błagam, tylko nie na zwierzęta! Rodzice nigdy nie byli tak bliscy decyzji posiadania psa. Jeśli się okaże, że uczulenia nie mam, w wakacje zagości u mnie śliczny szczeniaczek rasy beagle. Jeśli to będzie sama wysypka, to pół biedy. Gorzej, jak się okaże, że będę się dusić. Bo miałam i takie, i takie przypadki. Tylko że nie wiadomo na co. OBY TO NIE BYŁ PIES!!!

Chyba wszyscy już wiedzą, że obrzydliwie bolą mnie plecy.. To był tak nagły ból.. Siedziałam sobie na fotelu, wstałam i normalnie załamka.. Dlatego też przez ostatnie dni nie ćwiczyłam. Jeśli do końca tygodnia mi nie przejdzie, to chyba wybiorę się do lekarza.

O moich biednych zębach nie wspomnę. Mam wymienione dwa druty i muszę nosić te debilne gumki. Poszłyśmy na kompromis, że w szkole nie będę ich nosić, tylko w domu.. Ale to tak badziewnie boli, nie mogę przez nie spać. Cała szczęka mi się rusza. Przez co dochodzi ból głowy. Dodatkowo ból zębów jest tak silny, że odechciewa mi się czegokolwiek gryźć. Więc w szkole głoduję, a więc boli mnie brzuch i jest mi niedobrze. W domu natomiast jem jakieś mięciuteńkie pokarmy typu jogurt, płatki na mleku, naleśniki.., no i pierogi. Z pierogów to się akurat cieszę, bo uwielbiam je jeść.

Podsumowując: dawno nie miałam tak koszmarnego samopoczucia fizycznego.

Muszę wreszcie pościerać kurze, bo już mnie zaczynają denerwować kłaki Mitka na monitorze.

Uwielbiam zapach skoszonej trawy.

***

Zachorowałam. To była bardzo ciężka choroba, trudna do wyleczenia. Niestety w moim przypadku została za późno wykryta. Lekarze robili wszystko, co mogli, aby mnie uratować. Nie udało się. Umarłam. Wyszłam z własnego ciała. Usiadłam obok niego. Nie wiedziałam, co się dzieje. Dlaczego widzę swoje własne ciało.. Gdy ludzie zorientowali się, że nie żyję, zabrali je gdzieś. A ja... Ja poszłam do domu. Drzwi były otwarte. Usiadłam. Wstałam. Usiadłam. Wstałam. Zaczęłam łazić po całym domu. Nagle zobaczyłam jakiegoś mężczyznę. Przestraszyłam się go. Miałam ochotę go stąd wypędzić, ale nie zrobiłam tego. Podszedł do mnie i powiedział, żebyśmy usiedli. Usiedliśmy więc na fotelach. Wszytsko mi wytłumaczył, ale nadal ciężko było mi zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi. On też był duchem. Dlatego mnie zobaczył. Na początku nikt mnie nie widział. Powiedział, że muszę coś odkryć i wypełnić. Nie powiedział co, rzekomo miałam się domyślić sama. I po chwili zniknął. Zostałam sama w pustym mieszkaniu.. z mnóstwem własnych pytań.. bez odpowiedzi...

http://w532.wrzuta.pl/audio/apV0czewRIp/ghost_-_unchained_melody