To jest takie niesamowite uczucie, być fanem TH, być w tym fandomie, wśród tylu cudownych ludzi. Jeszcze nie umiem pozbierać tych wszystkich myśli do kupy, bo wciąż ciężko mi uwierzyć, że koncert miał miejsce, wydarzył się naprawdę. Kocham ich wciąż, mimo upływu lat, mimo, że jestem już dużo starsza, mimo tego ilu ludzi ich hejtowało. Jestem dumna, że wciąż przy nich jestem. 12 lat. Były momenty zwątpienia, gdy nie pojawiała się nowa płyta i było o nich cicho, ale to nie zmienia faktu, że miłość do ich muzyki i do nich pomogła to wszystko przetrwać. 

To jednak nie tylko sentyment, bo nie przez sentyment płakałam na początku koncertu. To nie sentyment, bo nie z jego powodu śpiewałam przez cały koncert, dziś nie mogąc się odezwać. To nie sentyment, bo skakałam powodując dzisiejsze bóle i zakwasy, nie z sentymentu. 

To wiąż jest mocne, intensywne, tak jak było prawdziwe 12 lat temu, tak samo szczere jest teraz. 

Każdy takt, każe słowo ich piosenki, ich wygląd, to jak prezentowała się scena. 

Wszystko jest idealne. 

Oni są idealni.

Nie jestem już smarkulą, a kocham zespół, który był ze mną od 10 roku życia. 

Dojrzałam z nimi, oni dojrzali ze mną.

Znalazłam coś nowego,

to nasz nowy, wspólny rozdział...

dziękuję, 

czekam na kolejne koncety, kolejne płyty. 

5.04.2007

14.03.2010

27.03.2015

12.04.2017

NAJPIĘKNIEJSZE DATY <3