Cytaty- śmierć

Ludzie nie umierają, dopóki żyją w naszej pamięci i sercu.

Dzisiaj jest szczególny dzień w roku... jak dla mnie jest to najsmutniejsze i najbardziej przygnębiające święto, jednocześnie najbardziej składaniające do refleksji. Odwiedzając groby bliskich, kuzyna, koleżanki, zastanawiałam się jakie to życie jest kruche, jak bardzo powinniśmy szanować każdą chwilę i bliskich, którzy jeszcze są u naszego boku. Wszystko przemija w zawrotnym tempie i jak to dzisiaj przeczytałam na grobie "Co ma być, to się stanie..." Zwolnijmy na chwilę i pomyślmy.

Czy wszys­tko po­zos­ta­nie tak sa­mo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki od­wykną od do­tyku moich rąk, czy suk­nie za­pomną o za­pachu mo­jego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dzi­wić się mo­jej śmier­ci  za­pomną. Nie łudźmy się, przy­jacielu, ludzie pog­rze­bią nas w pa­mięci równie szyb­ko, jak pog­rze­bią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszys­tkie nasze prag­nienia odejdą ra­zem z na­mi i nie zos­ta­nie po nich na­wet pus­te miej­sce. Na ziemi nie ma pus­tych miej­sc.

Roz­myśla­nie o śmier­ci jest roz­myśla­niem o wolności.

Śmierć jest mi­nimum. Mi­nimum wszys­tkiego. Pod­czas tych godzin, gdy jes­teś tak blis­ko dru­giej oso­by, z dwoj­ga niemal sta­jecie się jed­nym... Mi­nimum... Miłość jest śmier­cią: śmier­cią odrębności, śmier­cią dys­tansu, śmier­cią cza­su. W trzy­maniu się z dziew­czyną za ręce naj­piękniej­sze jest to, że po chwi­li za­pomi­nasz, która ręka jest Two­ja. Za­pomi­nasz, że są dwie, nie jedna.

Miłość, sen i śmierć przychodzą po­mału, schwyć mnie za włosy i moc­no pocałuj.

Śmierć na­daje piękno życiu. Tyl­ko sztuczne kwiaty nie umierają.

Śmierć jest prze­cin­kiem w zda­niu twe­go życia.

Umiera się na wiele spo­sobów: z miłości, z tęskno­ty, z roz­paczy, ze zmęcze­nia, z nudów, ze strachu... Umiera się nie dla­tego, by przes­tać żyć, lecz po to, by żyć inaczej. Kiedy świat za­cieśnia się do roz­miaru pułap­ki, śmierć zda­je się być je­dynym ra­tun­kiem, os­tatnią kartą, na którą sta­wia się włas­ne życie.

Śmierć nie czy­ni cię smut­nym - czy­ni cię pus­tym. To właśnie jest w niej złe. Wszys­tkie two­je zaklęcia i nadzieje, i śmie­szne na­wyki zni­kają pędem w wiel­kiej, czar­nej dziu­rze i nag­le zda­jesz so­bie sprawę, że odeszły, bo, równie nieo­cze­kiwa­nie, nicze­go już nie ma w środku.

Na­wet w ob­liczu śmier­ci przy­jem­na jest świado­mość po­siada­nia przyjaciela.

Ludzie bar­dziej oba­wiają się śmier­ci niż bólu. To dziw­ne, że od­czu­wają lęk przed śmier­cią. Życie ra­ni bar­dziej niż ból.

Gdy­by nie było śmier­ci, życie nie wy­dawałoby się nam ta­kie piękne.

Ludzie nie umierają, dopóki żyją w naszej pamięci i sercu.