W mojej głowie cz. 39

W mojej głowie cz. 39

-Pozwól, że chwilę ochłonę- mówi znacząco, a ja nie wiem czy chodzi o jego urywany oddech, czy o wyraźną wypukłość w spodniach. 
Zaraz jednak bierze mnie za rękę i wychodzimy pospiesznie z kawiarni. Spoglądam nerwowo w stronę kelnerki, która przygląda nam się z nieukrywanym zainteresowaniem.
Kiedy jesteśmy na zewnątrz, czuję na rozgrzanej twarzy powiew chłodnego wiatru.
-Co to było?- pytam śmiało, zatrzymując się na chodniku.
Anthony staje parę kroków dalej i już nie wygląda jakby przed chwilą miał ochotę przelecieć  mnie na oczach kelnerki.
-Mówiłaś, że masz dużo pracy.
Powoli kiwam głową, oniemiała.
Tylko się nie rozpłacz, karcę się w myślach.
-Nigdy więcej tego nie rób- mówię, mijając go, ale on zatrzymuje mnie, łapiąc za ramię i obracając w swoją stronę.
-Jesteś zagadką, Julio. A ja lubię rozwiązywać zagadki. Dziś dałaś mi bardzo ważną wskazówkę do jej rozwiązania- mówi z satysfakcją w głosie.
-Niby jaką?- Czyżby miał na myśli to, że lubię muzykę Damiena Ricea, zastanawiam się. To przecież dziecinne.
Pochyla się nade mną i wyszeptuje do ucha niskim głosem:
-To, że reagujesz na mnie tak samo jak ja na ciebie, Julio.
Cztery
Wpatruję się w ekran monitora, przegryzając nerwowo wargę.
Droga, Julio.
Proszę, wybacz mi moje zachowanie. Moja wiadomość była chaotyczna, wulgarna i zapewne niezrozumiała. To wszystko przez emocje, które gromadzę w sobie widząc ją obok mnie. Jest blisko, a jednak jest dla mnie niedostępna. Nie zdziwię się, jeśli nie będziesz miała ochoty odpowiadać na moje pytania.
Jak mogę ją zdobyć? Jak mam ją odzyskać? Czy jest dla mnie jakaś szansa?
Z poważaniem,
Paul Hewson
Czytam po raz kolejny maila i nie zastanawiam się, co odpisać tylko czy w ogóle powinnam to zrobić.
W końcu decyduję się zignorować wiadomość i zamykam laptopa, po czym wychodzę z biura.
-Jesteś jakaś spięta- mówi Ellie, kiedy jesteśmy na parkingu i kierujemy się w stronę naszych samochodów.
Wzruszam ramionami.

cdn.

W.W.G