W mojej głowie cz. 24

W mojej głowie cz. 24

-Oczywiście, jesteś prześliczna bez makijażu, ale może pozwolisz mi się umalować? Tak delikatnie. Zepniemy ci włosy i przebierzemy w coś ekstra.
-Nie jesteś zmęczona?- pytam, choć po wcześniejszym grymasie na jej buzi nie został nawet ślad.
-Mam jeszcze trochę energii, żeby zajęć się moją ślicznotką.
Posyłam jej uśmiech, a ona odpowiada mi swoim cudownym, matczynym spojrzeniem, którego tak bardzo mi brakowało.
2014
Oddycham przez nos, starając się opanować nadszarpnięte nerwy. Nie mogę uwierzyć w to, co właśnie się wydarzyło.
-Nie zachowuj się jak dupek- syczę w stronę Anthonyego, po czym odwracam się na pięcie i idę w kierunku oszołomionego Roberta.
-Nic mi nie jest- mówi Robert, otrzepując niewidzialny pył z pogniecionego t-shirtu.- Jedźmy już.
-Musimy wezwać taksówkę- przypominam mu.
-Mogę cię odwieźć.- Głos Athonyego- spokojny i niski, elektryzuje mnie.
-Już wystarczająco dla mnie dziś zrobiłeś.
-Chcę cię odwieźć- mówi stanowczo.
Odwracam głowę i wbijam w niego wściekłe spojrzenie. I naprawdę mam to gdzieś, że wygląda jak Bóg z potarganymi ciemnymi włosami, lekkim zarostem i zmarszczką na czole.
-Pieprz się.- Mój głos jest pełen jadu.
Jego oczy rozszerzają się. Jest w szoku. A ja jestem z siebie dumna.
Po tylu latach nienawiści do tego faceta.
Tylko dlaczego nagle poczułam się jak ostatnia jędza?
2007
-Wyglądasz tak pięknie- mówi mama ze łzami w oczach.
Przewracam oczami.
-Przesadzasz- mówię.
Tak naprawdę sama jestem zaskoczona wynikiem starań mamy. Użyła swoich kosmetyków i prostownicy, powodując, że moje włosy udało się okiełznać i upchnąć w wysoki koczek.
-Dziękuję- szepczę.
-To ja dziękuję, córeczko.
-Muszę już iść. Hannah napisała mi smsa z adresem.
-Zawiozę cię- mówi szybko mama.
-Jesteś pewna?- pytam ostrożnie.
-Oczywiście!

cdn.

W.W.G